Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
ROZ​DZIAŁPIERW​SZY
Osynutysiącru​blo​wym
14lipca1924roku,gdyprzyszlipomnieczynownicyMinisterjum
Zimy,wieczoremtegodnia,wwigiljęsyberjady,dopierowtedy
zacząłempo​dej​rze​wać,żenieist​nieję.
Podpierzyną,podtrzemakocamiistarympłaszczem
gabardynowym,wbarchanowychkalesonachiswetrzewłóczkowym,
wskarpetachnaciągniętychnaskarpety—tylkostopywystawałyspod
pierzynyikoców—pokilkunastugodzinachsnunareszcie
rozmrożony,zwiniętyprawiewkulę,zgłowąwciśniętąpodpoduchę
wgrubejobszewce,żeidźwiękidocierałyjużmiękkie,ogrzane,
oblanewwosku,jakmrówkiugrzęzłewżywicy,takoneprzedzierały
sięwgłąbpowoliizwielkimmozołem,przezseniprzezpoduszkę,
mi​li​metrzami​li​metrem,słowozasłowem:
—Ga​spa​dinWie​nie​diktJe​rosław​ski.
—On.
—Spit?
—Spit,IwanIwa​no​wicz.
Głosigłos,apierwszyniskiiochrypły,adruginiskiiśpiewny;
zanimuniosłemkocipowiekę,jużichwidziałem,jaksięnademną
pochylają,tenochrypłyodgłowy,tenzaśpiewnyodstronystóp,
car​scyaniołowiemoi.
—ObudziliśmypaniczaWieniedikta—stwierdziłIwan,gdy
podźwignąłempowiekędrugą.SkinąłnaBiernatową;gospodyni
po​tul​nieopuściłaizbę.
Iwanprzysunąłsobietaburetiusiadł;kolanatrzymałrazem,ana
kolanachczarnymelonikowąskiemrondzie.Wysokivatermörder,
białyjakśniegwpołudniowemsłońcu,raziłmniewoczy,biały
vatermörderibiałebiurowemankiety,oślepiającenatlejednolitej
czer​niichubiorów.Mru​gałem.
—Pozwólcie,Wie​nie​diktFi​li​po​wicz.
Pozwolilisobie.Drugiprzysiadłwnogachłóżka,swoimciężarem
pierzynęściągając,ażmusiałemjąpuścić;złapawszyzkolejizakoce,
uniosłemsięnabarłogu,itakotoodkryłemtakżeplecy,powietrze
zim​newcisnęłosiępodswe​terika​le​so​ny,zadrżałem,roz​bu​dzo​ny.
Na​rzu​ciłemnara​mio​napłaszcz,ko​la​napod​sunąłempodbrodę.