Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
spotkałinnych,którzybylidobremidziećmi.
Rozpoznalisiępouśmiechach.
Czybyłojużzapóźno?Czymogłemsięcofnąć—cofnąć
doczego,dokogo,dojakiegomnie?Niemażadnegomomentu
wprzeszłości,który,cudowniezmieniony,odwróciłbybiegmego
życia,żadnejkatastrofy,któramisięprzydarzyła,wskutek
czegojesteminny,niżbyćpowinienem;niczegotakiegoniepotrafię
wskazać.
Jestwręczdokładnienaodwrót:dokiedykolwieksięgnąłbym
wspomnieniem,zawszeodnajdępodcienkimnaskórkiemmychsłów
iczynówtęsamązasadę,muskułniepokoju,nadziejiiwstrętunapięty
wtymsamymkierunku,gdymiałemlattrzy,trzynaścieidwadzieścia
trzy.Nieuczucie,cośinnego,niemyśl—ucieka,wymykasię,
wyślizguje,niematerjalne,nieopisywalne—stój!spójrzmiwoczy!
—ty,ty—nazwęcięWstydem,choćnimniejesteś,nazwęcię
Wstydem,boniemalepszychsłówwjęzykumiędzyludzkim.
Oprawachlogikiiprawachpolityki
AlfredTajtelbaumczekałnamniewrestauracjiHerszfielda.
Siedziałsamotnieprzywielkiemokniewychodzącemnapasaż
Simonsa,poczytującgazetękrzywozłożoną.Zamówiłpejsachówkę
zgęsiemiskwarkamiibyłjużchybaprzydrugiejporcji
—zMiodowejnaDługąsątrzykroki,alepotym,jakdoniego
przetelefonowałemzsieniPałacu,zatrzymalimnieznowuIwan
zKiryłem:trzebabyłowypełnićformularze,wydobyćświadectwo
błagonadiożnosti,wypisaćpomniejszedokumentypodróżne…Gdy
wchodziłemdoHerszfielda,zegarywskazywałysiódmą.
—Masz.
Alfredspojrzałnarzuconenablatstolikabanknoty.Czywogóle
jeszczepamiętałodługu?Czyteżprzestałjużmiećnadzieję,
żekiedykolwiekgoureguluję?Powiesiłemkożuchiczapkę.Liczył
ruble,powoliprzekładającjemiędzypalcami.
Usiadłem.
—Wyjeżdżam.
Uniósłgłowę.
—Naile?
—Niewiem.
—Dokąd?
