Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
światzewnętrzny,przedmiotynależącedotegoświata,ożywione
inieożywione—alejakimzmysłemmiałobysięodbieraćistnienie
owe​gorze​ko​me​go„ja”?
Niematakiegozmysłu.Małedzieciopowiadająsięwtrzeciej
osobie,dopierokonwencjejęzykamiędzyludzkiegozmuszają
jedowejściawrolę„mnie”.Izczasemuchwycenieowej
najpierwszejprawdystajesięcoraztrudniejsze—tojużsąbowiem
rze​czyniedopomyśle​nia.
Obo​ha​te​rachha​zar​duiprędkościLodu
—Czte​ry.
—Czte​ry.
—Takoż.
—Tojaósemkę.
—Stoję.
—Spokój.
—Pod​bi​jaktoś?
—Osiem.
—PanFes​sar?
—Ni​czie​wo.
—Ka​pi​tan?
—Mhm.
—PanBe​ne​dykt?
—Spraw​dza​my,spraw​dza​my.
—Spa​lo​nyczwórką.
—Lódodpiątki.
—Nojaprzepraszam!Zdwiemaognistemidamaminaręce,ito
dru​girazzrzędu!Jakpanroz​da​wałeśtekar​ty,namiłyBóg!
—Hehe,gaspadinCzuszynroztrwonicałykapitał,zanimkopalnie
swo​jezo​ba​czy.
—Wysięniemartwcieomojekopalnie,wysięmartwcieoswoje
bumażniki.Pod​no​si​mystawkędodzie​sięciu,zgo​da?
Wcześniejgranoprzezchwilęwwistaivingt-et-un,aleodkilku
godzinszedłhazardpodługregułzimuchy.Dwieosobyprzysiadłysię
naparęnaścierozdań;terazznowupozostałatylkopiątka.Ludzie
przechodzili,przystawali,przyglądalisię.Wysokiepuleprzyciągały
uwagę.Stewardziuzupełnialitrunki,opróżnialipopielniczki,
otwieranoizamykanookna.Bilegrzechotaływłuzach,gdyEkspres