Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
—Głowadogóry!Niedajsięlu​tym,Be​nek!NiedajsięLo​do​wi!
Przygryzłszyjęzyk,składałembroszuręwgieometrycznefigury,
Je​sie​ni​nemdowierz​chu.
Śnieżystarówni
​
na,białykrągKsiężyca,
Podlo
​
demza
mkniętacałaoko
​
​
li
​
ca,
Iza
​
chodząnaswkrągmroźnikinie
​
ludz
​
kie.
Zasnąćtu?Za
​
marznąć?ŚnięoRe
wo
​
​
lu
​
cji.
Opal​cupanaTa​de​uszaKo​rzyńskie​go
Niewobeckażdegowierzycielamożnasobiepozwolićnataktykę,
którasięsprawdzawobecAbiezeraBlumsteina;niewobeckażdego
wartotakpostępować.ProstoodHerszfieldaposzedłemnaBielańską,
dodomuKorzyńskich.Zastałempana,poproszonomniedosalonu.
Długoczyściłembutyześnieguibłotapodokiempokojowego,zanim
wpuściłmnienaparkietyidywany.Przeszliśmyzjasnooświetlonej
sieniposzerokich,drewnianychschodachnapierwszepiętro.
Pachniałocynamonemiwanilją.Zgłębikorytarzasłyszałemgłosy
kobieceichybagłosStasia.Tupaliłysięlampygazowe,alewsalonie
niezaciągniętojeszczenaoknachroletdrelichowychanistor
zangielskiegokretonu.Podciemnemniebemzasnutemśniegowemi
chmuramiłatwozapomnieć,żewistociemamylato,żeSłońce
wschodziizachodziwporachletnich.Przezauręzimowąnie
przedostajesiędoziemityleciepłaiświatła,ilewlipcupowinno,
niemniejtonadaljestsłońcelipcowe—wystarczyspojrzeć,pod
jakimkątemuderzaprzezchmury,jakodbijasięodśniegu,jakiemi
koloramiszybymaluje.Oknasalonuwychodziłynazachódipanował
tuprze​dziw​nypółmrokzi​mowo-let​nie​gowie​czo​ra,sza​raja​sność.
TadeuszKorzyńskiwyglądałnaulicę—stąpałemcichopogrubym
dy​wa​nie,alemu​siałmnieusłyszeć—odwróciłsię,wska​załwyściełane
czer​wo​nymryp​semkrzesła.
—Cośsięstało,pa​nieBen​ku?
Za​zwy​czajprzy​chodzędoStasz​kawewtor​ki,czwart​kiiso​bo​ty.
—Janiewsprawielekcyj,proszępana.—Wyjąłemplikrubli;
wcześniejjużodliczyłemdokładnąsumę.—Muszęzwrócićzaliczkę.
—Nieporuszyłsięaniniewyciągnąłręki,więcpołożyłemruble
nasto​le.—Bar​dzoprze​pra​szam,po​lecępanuin​ne​gotu​to​ra.
—CzyStaś—
—Nie,skądże,toniemanicdoStasz​ka.