Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Stojącnaprzeciwtegoniesamowitegoobrazu,pytam:
–Czywiesz,gdziebyłdomMeijun?
–Wiem–mówiYuNianchun.–UlicaShangzhinumer96.
Pochylasię,wskazujeminumer96naulicyShangzhi;
rzeczywiście,tużnadrzeką,jakmówiłaMeijun.
–Napewnotoniepomyłka?
–Napewno–odpowiadastanowczostaryczłowiek.–Patrz,
ojciecMeijunnazywałsięYingFanggou,tunaobraziejest
napisane.
Pochylamsięiuważnieprzyglądam,wramcenadnumerem
96naulicyShangzhirzeczywiścienapisanesątrzyznaki:Ying
FangGou.
–Zatem–zastanawiamsię.–KiedyMeijunopuszczałamiasto
w1949roku,któratomogłabyćtabramamiejska,którejstrzegły
dwalwy,jakszławkierunkuHangzhou,odtejporyjużnie
odwracającgłowy?
–Tutaj–staryczłowiekpalcemwskazujemiejscenamapie.
Długinatrzymetryzwójrozwiniętynawąskimdrewnianym
łóżku,tylkoniecoświatłazzaoknaprzenikaprzezpostarzałąszybę.
Wtymciasnymiżałośnieumeblowanympokojuniemanawet
stołu,jasnejest,żemalowałnapodłodze,klęcząc.YuNianchun
kreskapokrescenamalowałpodwodnąojczyznę,októrąniktnie
dbapozaludźmizjegopokolenia,stalemającymijąwsercu,jak
oniMeijun.
PopowrociedohotelunabrzeguJezioraTysiącaWyspoglądam
nagraniezpodwodnegoChun’anu[21].
Lokalnewładzenapotrzebywidowniwysłałyekipęfilmowców,
bynadniejezioragłębokiegonakilkadziesiątmetrów,czterdzieści
latpozatopieniustaregomiasta,nagraławśródwodorostówśpiące
zzamkniętymioczymahistoriimiastoChun’an.
Wgłębinachjeziora,otchłaniachmroku,wśródbezgranicznej
