Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Aleniejestem!–wybuchnąłzniespodziewaną
gwałtownościąJulian.–Niebrakujemiodwagi,
zapewniamcię.Niebojęsięwiedzy–przeciwnie,chcę
wiedzieć,płonęzżądzywiedzy.Dałbym...
Przerwał,widzącironicznyuśmiechBorecjusza.
–Przepraszam–wyszeptał.–Comusiszsobieteraz
omniemyśleć,panie.Takapycha...Wielebnydiakon
powiedziałmiktóregośdnia,żejestempełenpychy.
Najgorszygrzech!Imarację,wiem,żejąma.Jestem
dumny,czylipełenpychy.Tostrasznewidziećpracę
szatanawewłasnejduszy.
–Duma–odrzekłspokojnieBorecjusz–madwietwarze,
takjakwiększośćrzeczy.Jednajestzła,aledrugadobra
–ipotrzebna.Człowiekbezdumyjestgodzienpogardy
jakczłowiekbezhonoru.Niechtwojadumaidziewparze
zhonoremiwszystkobędziedobrze.Zcałymszacunkiem
należnymdiakonowi,oczywiście–ironicznyuśmiech
zgasł–wiemwszystkoojegowyczynachnaarenie
iprzeciwcylicyjskimbandytom.Jestodważnym
człowiekiem–fizycznie.Alegdyprzychodzidowyborów
intelektualnych,kijniejestnajlepsząbronią.
Acodowielebnegoopata,jestpoprostutrochęstary.
Wątpię,czymógłbysięprzeciwstawićsiletwojej
dialektykinawetteraz,kiedybrakujeciszkolenia.
Musiałbysięratować,odwołującsiędoprymitywnejsiły
autorytetu.Trudnotonazwaćzwycięstwem
naargumenty.Obawiamsię,mójprzyjacieluJulianie,
żejesteśzbytinteligentnynatenklasztor–itojesttwoja
największaprzewina.
Banalnepochlebstwo,pomyślał.Aleonwydajesiębyć
łasynapochlebstwa.Znówsięrumieni,naHekate!
Możnaprzepuścićmocniejszyatak.
–Byłabyszkoda–rzekł–niepoddaćtwojegointelektu
odpowiednemuszkoleniu.Człowiektakijaktyniemoże
żyćzmarnychokruchówwiedzy,któremożeprzyswoić
wtymnędznymmiejscu.Popatrznato!Bezbarwne
