Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
sięjakmodelkanaspotkaniukołagospodyńwiejskich.
Wysiedlizauta.Adaomapoprawiłasukienkęiporazpierwszy
ujrzałaludzi,zktórymimiałaspędzićnajbliższytydzień.Przyglądali
sięjej.Jednakobietawmałodyskretnysposóbwskazałająpalcem
icośmówiładodrugiej.Faceci,cóż,facecijaktofaceci–próbowali
udawać,żewcaleniepatrząnajejpiersi.Robertruszyłwichkierunku,
szerokorozkładającręce,izacząłsięfestiwaluścisków,śmiechów,
okrzyków.Adaomacierpliwieczekałazboku,dopókimężczyznajej
nieprzywołał.
–Słuchajcie,tojestAdaoma–przedstawiłją.–Ada,tosąwszyscy.
Pomachałaimwesoło.Początkowoniktsięnieruszył.Pokilku
sekundachkrokdoprzoduzrobiłaładnaniebieskookablondynka
iwyciągnęładłoń.
–Kamila–powiedziała.–Atamjestmojacórka.TeżAda.Ale
odAdriany,anieAdoamy.
–Adaomy–poprawiłająodruchowo.
–Przepraszam.
–Nicnieszkodzi,Kamila–włączyłsięRobert.–Samsięmylę.
Nawetniepamiętam,czytwójojciecjestzNigeriiczyNigru.
–Nigerii.
CórkaKamiliwstałazleżakairuszyławichstronę.Byłajuż
nastolatką,cozdziwiłoAdaomę.Wokółbiegałykilkuletniedzieciaki,
asamaKamilawyglądałanarówieśniczkęRoberta.Widocznie
wcześniezaszławciążę.Adabardzoprzypominałamatkę.Również
blondynka,podobnegowzrostuibudowyciała.Nawetfryzurymiały
identyczne,prostewłosyściętenawysokościramion.Zdalekamożna
byjezesobąpomylić.
–Dzieńdobry–przywitałasię.
–Towłaśniemojacórka.Ada,toAda–przedstawiłajesobie
Kamilaiuśmiechnęłasięszeroko,jakbyopowiedziałanajlepszy
dowcip.–AtoRobert,pamiętaszwujkaRoberta?
