Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Naskutekpożarupopękaływszystkieszyby,anażółtychścianach
pojawiłysiębrudne,smolistesłupy.Ogieńsięgnąłnawetdachu,
oczymświadczyławielkawyrwawśródpoczerniałychdachówek.
–Cosiętustało?–spytałMortka.
–Okołogodzinydrugiejwnocywdomuwybuchłpożar.Pierwsze
wezwanieotrzymaliśmyogodziniedrugiejdziesięć,anamiejscu
byliśmymniejwięcejsześćminutpóźniej–odpowiedziałstrażak.
–Szybko.
Kowalskiwyglądałnaurażonegotąuwagą,jakbywustach
policjantasłowo„szybko”taknaprawdęoznaczałoprzyganę,żenie
dotarlinamiejsceprędzej.
–MamyremizęnaPłaskowickiej,niedalekostąd–mruknął.–Dom,
jakpankomisarzwidzi,zostałznaczącouszkodzony.–Zwrot„pan
komisarz”wypowiedziałwlekceważącyidrwiącysposób.–Odśrodka
wyglądatojeszczegorzej.Naszczęścieogieńnieprzeszedłnainne
budynki.
–Szybkospłonął,jeślibyliścietutajjużposześciuminutach
–zauważyłKochan.
–Tobyłśrodeknocy,okolicajestspokojna,ludziespali.Oceniam,
żepożarszalałjużdobrychdziesięćminut,zanimdonaszadzwoniono.
Strażakzauważył,żeMortkawpatrujesięwotwartąkratęokienną
napiętrze.
–Wczasiezdarzeniazginąłwłaścicieldomu–wyjaśniłKowalski.
–Awłaścicielkazostałaciężkopoparzona.Przeżyłatylkodlatego,
żeuciekła,skaczącwłaśnieztegookna,naktórepanspogląda.
Połamałasobienogi.
Komisarzodczekał,ażstrażakskończymówić,ipodrapałsię
ponosie.Znowuzachciałomusięziewać.Spojrzałnazegarek.Była
sobotarano,dochodziłasiódmatrzydzieści.Powinienotejporze
jeszczespać,alestrażpożarnanalegała,żebynamiejscupojawiłsię
ktośzwydziału,ipadłonaMortkę.
