Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–przecieżniktjejniebroni”.Alekobietapozostałajeszcze
jakiśczas,choćniktjejniezatrzymywał.Zakażdymrazem,
gdypodchodziładobaru,widziała,żeartystaikobieta,która
mazamiarodejść,corazbardziejoddalająsięodsiebie,żepo-
większasięszczelinamiędzynimi,jednaknieprzezkłótnię,
tylkoprzezmilczenie.Siedzielibezsłowa,onznudzonypalił
irozglądałsiępolokalujakwtedynawystawie,aonanerwo-
wobawiłasiękluczykamiodsamochodu,jakbyprzesuwała
paciorkiróżańca.Kiedywpewnejchwiliszłaponoweza-
mówienie,zauważyła,żekrzesłostoipuste,pięknakobieta
ubranawzbytlekkiebutyodeszławzimowywieczór,nikt
jejniezatrzymywał.Malarzniewyglądałnazrozpaczonego,
wyciągnąłzkieszenikawałekpapieruizacząłcośgryzmo-
lić.Wlokalugasłyjużświatła,kiwnąłnanią,żebypodeszła.
Powiedziała,żeonategostolikanieobsługuje,toniema
znaczenia,odparł,widziałjąnawystawie.Jegoponurespoj-
rzenieprzenikałojądogłębiirozpalałocoś,coprawiejuż
zgasło.Jakjejsiępodobałyobrazy?
–Bardzo.
–Tozamało–rzucił.
Dodała,żeprzypominałyjejIstrię.
–Jużlepiej–stwierdził.
Podałjejrysunek,naszkicowanąniespokojnymiruchami
postaćkobiety,którastoiprzedpustymkwadratemobrazu
naścianie,ztacąpełnąbutelekikieliszków.
–Toty–powiedział.–Stoiszprzedmoimobrazemigo
podziwiasz.
Wręczyłjejinnykawałekpapieru,byłananimkobieta,
taksamoprzedpustąścianą,alebeztacy.
–Toteżty.Tacaupadłanaziemię,kieliszkisięrozbiły.
Nadoleobrazkanaprawdębyłyjakieśbazgroły.Nietrud-
nosobiewyobrazić,cosięstało.
–Wypuściłaśtacę,zpodziwu.
Musiałasięroześmiać.Patrzyłanajegoczerwoneusta,
teżrozciągniętewuśmiechu,pomyślała,żemożepoprzed-
niejnocycałowałkobietę,którawłaśnieodeszła,napewno
9
