Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
wzasadzkę?
–Nietwierdzęwuju,żetakjest.Alepowiadam,żetego
rodzajurzeczynierazsięzdarzałyiżemożeonmieć
takiezamiary.
–Jeślitonawetmożliwe,towkażdymraziemało
prawdopodobne–wtrąciłznaciskiemgłosdobywającysię
zkolaski,asłowatezabrzmiałykarcącoiszyderczo.
–Oczywiście!–zawołałHenryk,którymimo
iżwyprzedzałokilkakrokówrozmawiających,dosłyszał
ichspór.–Podejrzeniatwojesąkrzywdzące,kuzynie
Kasjuszu.Oświadczam,żeuważamjezaoszczerstwa.
Cowięcej,potrafiętoudowodnić.Spójrzcienotam!
Młodzieniecwstrzymałswegowierzchowcaiwskazał
nastojącywwidocznymmiejscukrzew,którypoprzednio
poddałbacznymoględzinom.Byłtostrzelistyokaz
kaktusawysokopiennego,któregosoczystazielona
łodygaocalałaprzedogniem.
NienasamąroślinęjednakzwróciłHenrykPoindexter
uwagętowarzyszy,lecznaniewielką,prostokątnąbiałą
kartkę,nadzianąnajedenzkolcówkrzewu.Nikt
obeznanyzezwyczajamicywilizowanegoświataniemógł
miećwątpliwości,żetobiletwizytowy.Takteżbyło
wistocie.
–Posłuchajcie,cotupisze!–ciągnąłdalejchłopiec,
podjeżdżająckonnobliżejiodczytującnagłosinformację
skreślonąołówkiemnakawałkukartonu.
–„Cypryswpoluwidzenia!”.
–Gdzie?–zagadnąłPoindexter.
–Jesttujeszczerękanarysowanazwyciągniętym
palcem–odrzekłHenryk.–Niewątpliwiewskazujeona
kierunek.
Oczywszystkichzwróciłysięnatychmiastwtym
