Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
powiedzieć,żebyśmymoglizacząćdziałać.
Kobietanieodpowiedziałaodrazu,tylkoodwróciłasię
donichpowoliizaczęłasięimwnikliwieprzyglądać.Gdy
jejoczyprzestałyprześwietlaćpodkomisarzaispoczęły
natwarzySoni,aspirantkęprzeszedłdreszcz.
Byudowodnićswojeszczereintencjewobeckobietyijej
zaginionejcórki,Soniastarałasięnieuciekaćwzrokiem
irównieżpatrzyłaprostonajejtwarz.Czarneposzerzone
źrenicekobietywydawałysięwypełniaćniemalcałeoko.
Jejtwarzbyłakrzywainiesymetryczna.Dolnaszczęka
wychodziłaniecoprzedgórnąidodatkowobyła
przekrzywionawprawąstronę,takżekawałekgołego
dziąsłabyłstalewidoczny.
–Ręcecisiętrzęsą,kochaneczko–powiedziała
wkońcukobieta.–Trochęzamłodanatojesteś.Twoja
głowaniejestjeszczegotowanato,corobisz.
Dziewczynawtwoimwiekupowinnamyślećoczymś
delikatnymjakkwiatyidzieci,aniekościikrew.
–Tomojapraca–powiedziałaSonia.–Zawsze
chciałamsiętymzajmować.
–Chciećamóctonietosamo.
–Mamydwudziestypierwszywiek.Kobietomwolno
zajmowaćsię,czymchcą.Niemusząsiedziećwdomu
irodzićdzieci–odparłaSonia.
–Wolno,wolno...–przytaknęłakobieta,kiwającgłową.
Soniaprzyglądałasięjejtwarzy.Zmarszczkibyły
głębokie,alezoczuwciążbiłaenergia.Brakzębówmógł
jejdodawaćdziesięćlat,alemimowszystkoSonia
wątpiła,bykobietamogłamiećmniejniżsiedemdziesiąt
lat.
–Ztego,cowiemy,panicórkaJagodamaosiemnaście
lat,czytak?
–Tak,wsierpniuskończyła.
