Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rozdział5
–Tedwatonicniezrobią.Głupiesąstrasznieijedyne,
nacojestać,toujadanieiszarpanieportek...alejakby
Baruśskoczył...oj,tonawetNajświętszaPanienkabywas
nieuchroniłaprzedjegozębamiwnajczulszymmiejscu–
powiedziałakobieta,podającimherbatęwstarych
miedzianychkubkach.
Soniarozglądałasięniepewniepociemnejizbie,
podczasgdyRobertszukałdziurwswoichnogawkach.
Przezniewielkieoknawpadałodośrodkamałoświatła.
Drewnianeściany,naktórychprzezlataosadzałsiędym
zpieca,byływdużejczęściobwieszonewiązkami
suszonychziółiobrazkamiświętych,malowanychręcznie
nakawałkachkory,kartonikach,anawetnakolorowych
szkiełkach,któreprzedziurawioneipowieszone
nałańcuchupodsufitemtworzyłyoryginalnąozdobę.
Wśrodkubyłoniewielemebli.Dwaniewielkiełóżka
zsuniętezesobątworzyłysypialnię.Podoknemstałmały
drewnianystoliczek,akołoniegodwakrzesła
wyglądającenamałostabilne.Soniasiedziała
nadrewnianejskrzyni,podczasgdyLewpowielokrotnym
obejściupomieszczeniawkońcuzdecydowałsię
naoparcieodrewnianyparapetotwartegookna.
Nazewnątrzwpatrzonewniegopsywciąższczekały,
zmniejsząjużzawziętością,niedającjednakzapomnieć
oswoimistnieniu.
–PaniWawrzyniakowa,niewiem,czypaniusłyszała,
jakmówiłem,zanimpaninaswpuściładodomu,
żerazemzaspirantkąSoniąCzechprzyjechaliśmy
zKomendyStołecznejwWarszawie.
–Małowidzę,alesłuchmamniezły–odpowiedziała
kobieta.
–Dobrze...więcprzyjechaliśmywsprawiezgłoszenia
zaginięciapanicórkiJagody.Proszęnamcoświęcej
