Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
specjalistycznegosprzętu,mimożezamierzaliwylądować
nabieguniepółnocnym95.
Wsytuacji,gdynieutrzymywanokontakturadiowego,
światzacząłsiędomyślać,żecośposzłonietak,kiedy
samolotyniewróciłydoKongsfjorden.Nawetwtedy
niektórzymyśleli,żelotnicymoglizostaćnabiegunie
nakilkadnilubpoleciećnaAlaskę,oczymoddawna
marzyłAmundsen.Niektórzyprzypominalisobie,jak
Ellsworthmówił,żejeślisamolotsięrozbije,powrót
zdziczymożeimzająćrok.
Kiedynieotrzymanoodnichżadnychwieści,gazety
wAmerycezaczęłyinformować,żesamolotysię
spóźniają96.Pojawiłysięapeleozorganizowanieakcji
ratunkowej.Ponieważjednakpotencjalniratownicynie
mielistatków,samolotówanisterowcówiniewiedzieli,
gdzierozbilisięAmundsenijegoludzie,czekałoichnie
ladawyzwanie.Mimowszystkowywieranopresję.Jeden
znagłówkóww„NewYorkTimesie”brzmiał:
Coolidge
uważa,żenależyratowaćAmundsena,jeślitego
potrzebuje.Prezydentzatwierdziplanwysłaniajednego
znaszychwielkichsterowcówdoArktyki
97.
MarynarkaWojennachciałazorganizowaćwłasną
ekspedycję,abyocalićAmundsena.Dwalatawcześniej
planzbadaniaArktykiprzyużyciujednegozjejwielkich
sterowcówzostałodrzuconyzewzględunakoszty.Teraz
naciskałanaprezydenta,abywysłałnaposzukiwanie
AmundsenawielkisterowiecUSSShenandoahlubUSSLos
Angeles.Dziennikarz„NewYorkTimesa”dowiedziałsię,
żeprzygotowaniejednegoztychdwóchsterowców
zajęłobykilkadni98.SamlotdoGrenlandii(któramogła
pełnićfunkcjębazywtrakciewykonywaniamisji)
