Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
jejwprawdzieprzedstawionozeszłejniedzieli
ponabożeństwie,alezaledwiemiałaczasrzucićnaniego
przelotnespojrzenie.
Największąprzyjemność,jakiejKaroldziśoczekiwał,
byłarozmowazMaryoWalterze,gdypanieprzejdą
zjadalnegopokojudosalonu.Poobiedziewięcpanny
HarperipannyEdmonstone,zająwszymiejscenasofie
obokKarola,rozmawiałyzMaryrobiącąpilnie
nadrutach.
–Zatemzgadzaciesięznimzupełnie?–zapytałaMary.
–Jestonzrodzajutychludzi,którzyniezajmująsobą
nikogo,aoktórychobecnościzapomniećjednaknie
można.Wkażdymruchujegoznaćwytworną
grzeczność–dodała.
–Takisambyłijegodziadek–odpowiedziałapani
Edmonstone–tauwagaigrzecznośćdlakażdego,
typowadlastarejszkoły,mawsobiecośrycerskiego
itworzyprzyjemnykontrastzwrodzonąmużywością.
Mamnadzieję,żenigdyniestracitychprzymiotów.
–Próżnanadzieja–odrzekłKarol.–Wtejchwilionjest
takijakówniemieckiKasperHauser,cożyłwjaskini
dodwudziestegorokużycia.Wielkieszczęściedlaniego,
mamo,żewyszedłstamtądtakdobrzeułożony,anie
zrubasznymiruchamistaregoniedźwiedzia.
–Idlaciebie,Karolu,jesttowielkimszczęściem,gdyż
psujecięnieustannie.
–Maonrzadkązdolnośćodgadywania,czego
mipotrzeba.Dotychczasniewiedziałem,cotoznaczy
miećkogoś,ktozawszebyłbygotówspełnićmojąwolę.
–Więcnatosięskarżysz?–zapytałaMary,śmiejącsię.
–Myślisz,Mary,żejazawszerobięto,cochcę?Otóż
myliszsięzupełnie.Och,gdybyświedziała,nacojestem
skazany,ilerazywchodzęnaschodylubpodnoszęsię
