Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
copowiedziećmożna.Bardzodobrzeułożony,
przyjemny,niegłupiwcale,anawetbardzoprzystojny,
amimowszystkodziwićsiętrzebabyło,żetakiemałe
robiłwrażenie.
Wkrótcepoichprzybyciudałsięznowusłyszeć
dzwonekubramy.
–Jeszczektoś?–zapytałFilip,patrzącnaLaurę
zniezadowoleniem.
–Niestetytak!–odrzekłazapytana,usuwającsię
zFilipemnabok.
–Tobędzieobiadprawdziwiefamilijny,według
zwyczajuwuja.Żałujęteraz,żeprzywiozłemThorndale’a.
Powiedzmi,Lauro,cobytrzebazrobić,żebyAmynie
szeptałaciąglezpannamiHarper,jaktozwyklerobi?
–Trzebawymyślićjakąśgrę–odparłaLaura.
Filipskinąłgłowąnaznakzezwolenia,alemówićnie
moglidłużej,gdyżwtejchwiliweszlipaństwo
Edmonstonewrazzinnymigośćmidosalonu.Między
tymiostatnimiznajdowalisię:MaurycydeCourey,młody
Irlandczyk,zawszewesółiuśmiechnięty,któregopan
Edmonstonelubiłbardzo,dwiepannyHarper,córki
dawnegoproboszcza,dobreosoby,alebardzopospolite;
doktorMayerne,staryprzyjacieldomu,leczącyKarola,
iteraźniejszyproboszczzeswojącórkąMary.
MaryRossbyłąserdecznąprzyjaciółkąpanien
Edmonstone,choćmiałajużdwadzieściapięćlat
iuważałajezadzieci.Marystraciłamatkęwbardzo
młodymwieku.PaniEdmonstonezajmowałasięnią
serdecznie,widzącjąsamąjednąpośródstarszychbraci.
Nigdyniebyłamłodądziewczyną,doczternastulatwziąć
jąbyłomożnazamałegochłopczyka,potemprzemieniła
sięnaglewdojrzałąkobietę.Odchwilitego
przeobrażenianiezmieniłasięwniczymizachowała
