Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
nierozsądnymibardzoupartym.Cieszęsiębardzo,
żegospotkamznowu...Jakonjestdobrzewychowany!
–Jesteśmydumnizniego–powiedziałapani
Edmonstone,uśmiechającsię–sądzę,żeodurodzenia
aninachwilęniesprawiłrodzinieprzykrości.
RozmowazostałaprzerwanaodgłosemszczudełKarola
przechodzącegopowoliprzezprzedpokój.Walterwybiegł,
abymupomóciposadzićgonakanapie,następniezaś
nicniemówiąc,wyszedłśpieszniezsalonu.
–Mamasamnasamzmilczącym!–zawołałKarol.
–Nieumiemciwyrazić,ilepięknychwidzęwnim
przymiotów–odrzekła,opuszczającpokój.
–Hm–mruknąłKarol.–Toznaczy,żemojapanimatka
jestnimzachwycona,aznającmojąpogardędla
bohaterów,obawiasię,abymzniejnieżartowałalbonie
znienawidziłnowoprzybyłego.Jestemzawsze
zadowolony,kiedyniemaFilipaigdybyrazzaprzestano
głosićjegopochwały,możnabytumiećtrochęspokoju.
Gdybymmyślał,żemójkuzynmabyćtakżetaką
doskonałością,tobymprzestałdbaćoniego.Lecznie,nie
nadarmomaontakiesokoleoczy.
Odtegodniasokoleoczynabrałyjeszczewięcejblasku
iWalterpocząłzajmowaćsięwięcejtym,cosięwkoło
niegodziało.JednegodniazebrałosięwHollywellkilka
młodychosóbzsąsiedztwa,któreotoczywszyKarola,
śmiałysięiżartowaływesoło.Waltersiedzącyzboku
słuchałwszystkiegowmilczeniu.Laura,korzystając
zhałasu,wyrzekładoniegopółgłosem:
–Wszystkotoniebardzorozsądne,nieprawdaż?
Awidząc,żesięwahazodpowiedzią,dodała:
–Mówbezobawy;Filipijauważamy,żeszkodaczasu
natakieśmiechyiniedorzecznąpaplaninę.
–Czytosądoprawdysameniedorzeczności?
