Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
12
jednoliteiprzeciwstawnesobiegrupy:«nieskażonylud»kontra«zepsutaelita»,
izgodniezktórąpolitykapowinnastanowićwyrazvolontégénérale(ogólnejwoli
ludu)”(Mudde2010,s.340).ZdaniemA.Lipińskiegoistotnązaletątakiegorozu-
mieniapopulizmujestjegoaplikacyjnycharakter–możebowiembyćwykorzysty-
wanezarównowbadaniachilościowych,jakijakościowych(Lipiński2020,s.132).
Dalejautortenwyróżniaszerokągrupędefinicjitraktującychpopulizm„jako
dyskurswrozumieniujęzykawużyciu”(Lipiński2020,s.133).Języktrakto-
wanyjesttujakonarzędziekonstruowaniarzeczywistości.Opierającsięnatych
konstrukcjach,ludziepodejmująokreślonedziałania.Wdyskursiepopulistycznym
kluczowejestoczywiściepojęcieludu,którepozwalaskonstruowaćantagonizm
międzynimaelitami,cozdaniemE.Laclauasprzyjaujmowaniupopulizmu
wkategoriachlogikipolitycznej(Lipiński2020,s.133–134).Skoncentrowana
przedewszystkimnalingwistycznymaspekciepopulistycznegodyskursuRuth
Wodakzakluczową,obok„ludu”,uznajeretorykęstrachuiwykluczenia,coumoż-
liwiaostrądystynkcję„innych”/„obcych”(Lipiński2020,s.134).
Kolejnepodejście,któregoreprezentantemjestnp.KurtWeyland,traktuje
populizmwkategoriachstrategiipolitycznej,swoistegomodusoperandipoli-
tyków.Ważniejszewięcodtego,copolitycymówią,jestto,corobią.Zdaniem
K.Weylandapopulizmwystępuje,gdy:„konkretny,spersonalizowanyprzywódca
odwołujesiędozróżnicowanejmasyzwolenników,któraczujesięodrzuconaijest
zdolnadomobilizacji;przywódcadocieradozwolennikówwprosty,pseudo-
osobistysposób,pomijającistniejąceorganizacjepośredniczące,wtymprzede
wszystkimpartie;jeżeliprzywódcabudujenowąpartiępopulistycznąbądźstara
sięodnowićstrukturyjużistniejącejpartiipopulistycznej,pozostajeonajegoosobi-
stymnarzędziemoniskimstopniuzinstytucjonalizowania”(Weyland2010,s.220).
Spojrzenienapopulizmjakostylpolitycznyopisywanejestjakoczęśćzwrotu
performatywnego,którydokonałsiępodkoniecXXw.wnaukachspołecznych.
Wtejperspektywiepodkreślasiękoniecznośćuwzględnieniapozatekstualnych
aspektówkomunikacji.BenjaminMoffitdefiniujestylpolitycznyjako„repertuary
ucieleśnionych,symboliczniezapośredniczonychperformansów,kierowanychdo
publicznościiużywanychdostworzeniaorazporuszaniasięwramachpólwładzy
rozciągającychsięodwładzyrządowejdożyciacodziennego”(Lipiński2020,
s.138).Oznaczato,żeobokelementówdyskursywnychiretorycznychuwzględnia
sięrównieżteestetyczne,związanezaktywnościąpolityczną,takiejak:język
ciała,autoprezentacja,inscenizacjaczyobraz,odgrywającecorazwiększąrolę
wświeciezdominowanymprzezmedia,wtymspołecznościowe(Lipiński2020,
s.138–139).
właściwegoznaczeniadopierowrelacjizinnymikoncepcjamipolitycznymi(szerzejzob.Freeden
1998,s.750).
