Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
❦❦❦
„Lektura”topojęcieniezdecydowane,któregoznaczeniarozpościerają
sięmiędzybytem(tekstowyobiekt)abyciem(czytającypodmiot)7.
Jegozakresobejmujetrzyobszaryzjawiskzkręgukulturypisma
ioznacza:czytanie,obiektdoczytania,instytucjonalnieustano-
wionyzestawtekstówobowiązkowych.Wewnętrznadynamikatej
kategoriiwynikazprzenikaniasięodmiennychlubwręczskonflik-
towanychtreściijakości,któreopisuje.Nazywabowiem„lekturą”
afektywno-intelektualnąaktywnośćczytającejjednostki;kulturową
praktykęzawierającąsięwczytaniu,aleznimnietożsamą;zapisany
tekstjakoobiekt,któryistniejeniezależnieodjegoodbioru;wresz-
cielistętekstów,którychznajomościwymagainstytucjaedukacyjna,
grupaspołecznalubśrodowiskowa.Lekturajakosynonimczytania
łączywięcjegoantagonistycznewarianty:instytucjęidoświad-
czenie,przymusiprzyjemność.Polszczyznawnieprzeliczonych
frazeologizmachprzechowujetoopozycyjnerozumienielektury:
bierna,twórcza,krytyczna,relaksująca,powtórna,obowiązkowa,
zakazana,zajmująca,nudna,pochłaniająca,urwanałPowszechnie
znaneitakożużywaneatrybutylekturyeksponująjejzdarzenio-
wyiaktywnycharakter,trzebajednakpamiętać,że„lektura”jako
czasownikstajesięwpolszczyźniesynonimemczytaniadopiero
wxixw.Wcześniej,ślademjęzykówromańskich,oznaczałaczytanie
służącekomentarzowialbosamkomentarzdotekstu.Odśrednio-
wieczanazywanotaklekcjęlubwykładsłużąceobjaśnieniutekstu,
najczęściejbiblijnego.WpolszczyźnieodxVidopoczątkuxViiiw.
lektura,to„wykładwyjaśniającytekst”(por.ang.lecture-‘wykład’)
lubinaczej:„lekcję”(łac.lēctio;wł.lezione;hiszp.lección;fr.leçon).
7Słownikiwspółczesnejednomyślnieodnotowujądualizmlektury,
rozumianejjako„zarównoczytanie,jakto,cosięczyta”(Wielkailustrowana
encyklopediapowszechna.T.9.Kraków1930,s.33);„książki,czasopisma,arty-
kuły,którenależyprzeczytaćlubktóresięczyta”(H.ZGółkowA:Podsta-
wowysłownikjęzykapolskiegozzarysemgramatykipolskiej.Poznań2008,s.223).
CZASLektury
13
