Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
powieczerzy.Mateuszpaliłfajkę–niewątpliwaoznakazafrasowania.
Paliłrzadko,boMarylanielubiłatego,nazywającużywaniefajkizłym
przyzwyczajeniem.Nierazjednakpozwalałsobienatenwybryk,
nacosiostrapatrzyławówczasprzezpalce,uważając,żekażdy
mężczyznamusisięjakośwyładować.
–Tak,ładnahistoria!–rzekłagniewnie.–Przezposływilknie
tyje.PrawdopodobniesłużącyRobertaSpenceraprzekręciłtreśćnaszej
prośby.Jutrojednoznasmusipojechać,żebyrozmówićsięzpanią
Spencer.DziewczynkęnależyodesłaćdoDomuSierot.
–Taksądzę–odpowiedziałMateuszbezprzekonania.
–Sądzisz?Czynieuważasztegozakonieczne?
–Wiesz,Marylo,tojestbardzomiłestworzenie.Naprawdę,
przykrojestodsyłaćtędziewczynkę,kiedytakbardzopragnęłaby
tupozostać.
–Ależ,Mateuszu,czyżtwoimzdaniempowinniśmyjązatrzymać?
ZdziwienieMaryliniebyłobywiększe,gdybyjejspokojnybrat
wyraziłchęćchodzenianagłowie.
–Nie,nie,niezupełnie–wyjąkałMateusz,niewiedząc,jak
wybrnąć.–Uważam...żeniktniemożeżądaćtegoodnas.
–No,pewno!Czymwłaściwiebyłabyonadlanas?
–Możemybylibyśmyczymśdlaniej,Marylo–powiedział
Mateusznieoczekiwanie.
–MateuszuCuthbert,zdajemisię,żetodzieckozaczarowałocię!
Widzę,żepragnieszjezatrzymać!
–Wierzajmi,żetobardzociekawaistota!–przekonywałMateusz.
–Gdybyśjąsłyszałarozprawiającą,kiedyśmywracalizdworca...
–O,mówićonapotrafi.Odrazutopoznałam.Itowcaledobrze
oniejnieświadczy.Nielubiędzieci,któredużomówią.Nigdynie
pragnęłamdziewczynkizprzytułku,agdybymmiaławybierać,
towkażdymrazienietegorodzaju.Jestwniejcoś,czegonie
