Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Przypominasobie...szczegółynaszejrozmowy,podczasgdyśmy
jechali...–odpowiedziałpośpiesznieMateusz.–Idęwyprzącklacz,
Marylo.Proszęcię,przygotujherbatę,zanimpowrócę.
–CzypaniSpencerwiozłajeszczejakieśdziecko?–pytaładalej
MarylapoodejściuMateusza.
–Owszem,zabrałaLiliJonesdlasiebie.Lilimazaledwiepięćlat
ijestbardzopiękna.Maciemne,kasztanowatewłosy.Gdybym
jamiałakasztanowatewłosyibyłabardzopiękna,czybyściemnie
takżenieprzyjęli?
–Onie!Chcieliśmychłopca,którybypomagałMateuszowi
wgospodarstwie.Dziewczynkananicsięnamnieprzyda.Zdejmij
kapelusz!Położęgowrazztwojątorbąnastolewsieni.
Aniaposłuszniezdjęłakapelusz.PochwiliwróciłMateusz
izasiedlidowieczerzy.AleAnianiemogłanicprzełknąć.Napróżno
dziobałajakptaszekchlebzmasłemimarmoladąjabłkową,podaną
naszklanejpodstawie.Widaćbyło,żeniemożeprzełknąćanijednego
kęsa.
–Aletynicniejesz!–zauważyłaMaryla,rzucającAnisurowe
spojrzenie,jakbyzajakiśczyngodnynagany.
Dziewczynkawestchnęła.
–Niemogę.Wpadłamwotchłańrozpaczy.Czypanimiałaby
ochotędojedzenia,gdybypaniwpadławotchłańrozpaczy?
–Niemogęnatoodpowiedzieć,bonigdytamniebyłam
–odrzekłaMarylasucho.
–Ach,paniniebyła...Anigdyniepróbowałapanitegosobie
wyobrazić?
–Nie,toteżnie.
–Wtakimrazieprzypuszczam,żepaniniemożezrozumiećtego
uczucia.Jestonobardzonieprzyjemne...Gdysięwtedypróbujejeść,
cośstajewgardleiniemożnanicprzełknąć,nawetczekoladki.Dwa
