Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Taniaprzyjmujetozulgąiszybkogdzieśznika.
–TojestIwanka,mojasiostra–wyjaśniamwkońcu.
Tatarozglądasię–albowposzukiwaniuTani,jakbyonawiedziała,
jakrozwiązaćtenproblem,albopoprostupróbujezyskaćczas
donamysłu.Potempatrzymiprostowoczy,ajapatrzęprostowoczy
jemu.
–Dzieckomusitrafićdowładzopiekuńczych–mówi.
–Wodpowiedniemiejsce.Doczasu,ażwszystkopozałatwiamy.Takie
jestprawo.Dzieckobezopiekunanawetwznaczniebardziej
samodzielnymwiekuniemożeprzebywaćwinnejrodzinieniżwłasna,
nawetjeślisątoznajomilubdalsikrewni.Niedawnopewnamatka
przywiozłasynazjegokolegązklasydoWiednia,planowała,żeobaj
zniązostaną,aletegodrugiegochłopca…
–Nie–mówię.–Nie.
InstynktowniechcęobjąćIwankę,przytulićjąmocniej,aletak
zachowałbysięktośsłaby.Dlategostoję,jakstałam,idalejpatrzę
muprostowoczy.
–Opiekunem–jakzawszezaczynasiętargować–mogąbyćtylko
krewni.Pełnoletnikrewni.
Wzruszamramionami.
–Tocałkiemmaleńkiedziecko–dodajetata.–Powinnionie
zadbaćludzie,którzywiedząjak.
Wzruszamramionamiidalejpatrzę.
–Nie,toniemojedziecko.Topoprostuniemojedziecko
–powtarza.
Odrywamodniegowzrokitrochędemonstracyjnieoglądam
wszystkodookoła.Adookołanasjestchaos.Kobietypłaczą,kołonich
krzątająsięludziewżółtychipomarańczowychkamizelkach
robotnikówdrogowych,takichzpaskamiodblaskowymi.Ktoścoś
krzyczydotelefonusłabąpolszczyzną,biegajądzieci,awolontariusze
