Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Tadeusz!...Dokroćset!...Czytychcesz,żebymcię
jeszczeprzepraszał?–niecierpliwiłsięJózefek.
Tadeuszekpodniósłsweduże,myśląceoczyiodparł
żywo:
–Chcęprzedewszystkim,żebyśmniezostawił
wspokoju!
–Słuchajmały,pókimdobry!...Słuchajże,Tadeuszku,
botynawetnieprzypuszczasz,jakatobędzieuciecha
–wołałJózefek,opierającswemuskularneręce
naramionachsiedzącego.–Widzisz,takajestsprawa:
wiesz,cogadająnawsi,żeprzytejstarejwierzbie
nocaminibystraszy...
–Więcco?...
–Więcdziśbędziestraszyłonaprawdę.Cała
Mereczowszczyznatrząśćsiębędziezestrachu.Babiny
niebożątkabędązmykałyjakzające.Noco...
Tadeuszku?...Itomywedwóchzrobimyowodziwo.
Tylkosza!...Wielkatajemnica!...Nikomuanisłowa!...
BośtygotówjeszczewszystkoprzedAnusią
wypaplać!...
Tadeuszkowiuśmiechałasięmyślzrobieniafigla,ale
zasępiłsięznównauwłaczającemupodejrzenie
wypaplaniatajemnicy.
–Nie,niechcemisię...Wolęczytać–odparł.
–Ach,Tadeuszku,proszęcię,złóżtetwojemądre
bibuły!...Dajrękęizgodamiędzynami.Jużcitegoosła,
Tomka,nigdywspominaćniebędę.
Tadeuszekspojrzałniedowierzająco,snadźjednak
wgłosiebratabrzmiałatymrazemserdecznanuta,
któragoujęła,gdyżwyciągnąłrękęirzekłniemal
uroczyście:
–Wtakimraziezgoda!Alepamiętaj,żeniemaszjuż
nigdyTomkapostponować.
Józefekuścisnąłpodanąrękęizawołałwesoło:
–Masięwiedzieć!...Zawarteprzymierze.Ateraz
twojarzeczwyciągnąćcichaczemzalkierzajakieś
płachtylubprześcieradła.Mamjużwpogotowiu
garnek,wktórymwybiłemdwaotwory.Wstawimywnie
rozżarzonewęgle,będątooczyupiora.Nos
