Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
księżnejLubomirskiej,jejwillależyniedalekostąd.Zatęlek-
cjędostajępodwaluidory—mniejniebiorę.Cieszęsiędu-
żymwzięciem,toteżmamztegodobryzysk.Sprawajestbar-
dzoprosta,ponieważinnegomistrzatańców,próczmnie,nie
mawPetersburgu.Iotopowóz,wktórymodwożonomniedo
miasta,jakmonsieurwidzi,złamałoś.
—Jeślisięniemylę,monsieur—rzekłem—tomogęwy-
świadczyćpanuprzysługę,proponującmiejscewswoimpo-
wozie.
—Och,monsieur!Tobyłobywielkądlamnieprzysługą,
aledoprawdyniemamśmiałości…
—Coznowu!Wobecrodaka?
—WięcpanjesteśFrancuzem?
—Irównież,jakpan,artystą!
—Panartystą?Achmonsieur,Petersburgjestbardzomar-
nymmiastemdlaartystów.Zwłaszczadlamistrzówtańca.Ale
spodziewamsię,żepanniejestnauczycielemtańca?
—Przecieżdopierocopowiedziałmipan,żepobierapo
luidorzezalekcję.Sądzę,żejesttobardzoprzyzwoitewyna-
grodzenie.
—Racja,monsieur.Aleteraztojużnieto,cobyłodaw-
niej.FrancuzizepsuliRosję.Więcniejestpanmistrzemtań-
ców?Nie?
—AmniewłaśnieopowiadanooPetersburgu,jakoonad-
zwyczajnymmieściespecjalniedlawszelkiegorodzajuarty-
stów.
—Zupełniesłusznie,monsieur.Takbyłorzeczywiście,ale
dawniej.Jakiś,dajmynato,nędznygolibrodazarabiałtujesz-
czeniedawnopo600rublidziennie,podczasgdyjaztrudem
wycisnęledwie80.Niechżepanpowie,czypandoprawdynie
jestmistrzemtańców?
—O,niemójkochanyrodaku—odparłemprzejętyjego
obawą.—Panmożeszśmiałowsiąśćdomegopowozu,nie
lękającsię,żezrobięmukonkurencję.
9
