Treść książki

Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
1
Ambiwalencja​greckiejnadziei4
Dumspirospero!
Pókioddycham,żywięnadzieję!
Cyceron,AdAtticum,9.10.3
WbrewArystotelesowi,którypiszącm.in.oHezjodzie
uznał,iż„niemasensupoświęcaćuwagitym
mitologicznymsubtelnościom”5,chciałbymjednak
rozpocząćodmituoPandorze.Jegonajstarsze
świadectwoznajdujemywłaśnieuHezjoda–itozarówno
wjego
Pracachidniach
,jakiw
Teogonii
.Czytamytam
(zewzględunakontrowersjeinterpretacyjneprzytaczam
całyfragment):
„…Złoimpoślęmiastogniakuwielkiejich
wszystkichradości,
Zło,którekochaćpotrafiąwsercaswojegoskrytości”.
Takwięcpowiedziałiroześmiałsięojciecbogówiludzi.
WnetHefajstosowinakazał,cosztukąswąpodziw
wkrągbudzi,
Ziemięzwodąwymieszaćczymprędzej,obdarzyć
twórmową
Ludzkąisiłą,iwpostaćpowabnejdziewicygotową–
Bogińwlaćwdzięknieśmiertelnych.Natomiastbogini
Atenie
Kazałwyuczyćjąsztuki,jakutkaćmisterneodzienie.
ZaśAfrodyciewurodęprzyoblecjejlica,
Wlaćwniątęsknotębolesną,cotroskimiłosnepodsyca.
Bogówposłańca,Hermesa,przymusiłwyraźnym
rozkazem
Daćjejmyśliprzebiegłeichytrepostępkizarazem.
Takiedałpolecenia.Aonirozkazyspełnili
Zeusa,synaKronosa.PrzesławnyHefajstwtejchwili