Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
bozauważyłem,żestaradoniczegojakośsięniekwapi.
–Swojaka?–zdziwiłasięstaruszkaiłypnęłanamnie
baczniej.–Nie,tynienasz!–stwierdziłapochwilitwardo
ipokręciłaprzeczącogłową.
–Jakto:janiewasz?!–przestraszyłemsięnienażarty.
–Jawasz,swójznaczy!–krzyknąłemiwdowódtego,
żeczujęsięzwiązanyzziemią,naktórejstojęistaćchcę,
zacząłemśpiewaćjednązpopularnychwtychokolicach
piosenekludowych.
Babciapatrzyłanamnieuważnieibezuśmiechu,
zpowątpiewanieminiewiarąwoczach.Niezrażonyjej
zachowaniem,zebrałemsięwsobieizatańczyłem
ogniściejedenzważniejszychwtychokolicachtańców
pasterskich.Zmordowałemsięprzytymokrutnie.
–Iwymówicie,żejaniewasz?–powiedziałem,ciężko
dyszącizżalem.–Och,babciu,babciu,jakżeżwytak
możecie!Tojasiętakstaram,awymówicie,żemnie
wasz...Jakżeżtakmożna?Fe,nieładnie,wstydzilibyście
się,babulu!
Babciapodrapałasięwgłowę,jakbymiałojejtopomóc
wmyśleniu,iskrzywiłasięniemiłosiernie.Wkońcu
oświadczyła:–No,mówiszjaknasz,noiśpiewaszjak
nasz,noitańczyszteżjaknasz,alepowiedzmi,chłopcze,
dlaczegośtytakiniebieski?
Nowłaśnie,dlaczegokolormojejskórybyłniebieski?
Doprawdy,cozagłupiepytanie!
