Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rozdział5
Ranekprzywitałgościhotelowychostrymświatłem
słońcaprzebijającymsięprzezżaluzjeokienneimocnym
kacem.Tegodniazrezygnowanoznarciarskichslalomów.
Renatębolałagłowa,natomiastRobert,żebynie
doświadczyćtegocożona,zarazpośniadaniuraczyłsię
piwemwyciągniętymzhotelowegobarku.Kobietanadal
leżaławłóżku,ajejmążsiedziałwfoteluznogami
wyciągniętyminablacieokrągłegostolika.
–Niejesteśwwesternowymsaloonie,zdejmijnogi
zestołu–burknęła.–OBoże,jaktymożeszbraćdoust
piwo,mnieodsamegopatrzeniarobisięniedobrze.
Wnaszymwiekuniepowinnosiępićtakdużo–jęknęła.
–Mówiłem,żebyśpiłaczystąipopijaławodą
niegazowaną.Niesłuchałaś,toterazcierp.
–Tywstrętnysadysto!Napawaszsięmoimbólem–
powiedziała,rzucającwniegopoduszką.
–Chłopcy,napomoc,babciamniebije!–zawołał.
ZdrugiegopokojunadbiegliErykiKamil,trzymając
poduszkiwrękach.
–Ostrzegam,nieważciesięrzucićwemniektórąś
znich,bobolimniegłowa–uprzedziła.–Dziadkanieboli,
jegomożecieokładać.
Chłopcyjakbytylkonatoczekaliiwycelowali
wRobertaswojąbroń.Zaczęłasiępoduszkowawojna
itrwała,dopókijednazpoduszeksięnierozerwała
iposypałosiępierze.
–Notak,możnasiębyłotegospodziewać.Malutka,
zawszebrałemcięzarozsądnąkobietę,powinnaś
przewidziećskutki,zanimrozpętałaśbitwę.Zresztąnie
tylkojąrozpętałaś,alejeszczepodżegałaśdoniej
niewinnepacholęta.Dobrze,żezdążyłemopróżnić
butelkępiwa,dziękitemunicsięniezmarnowało.
