Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
11grudnia
MAKSYMILIAN
T
alemimousilnychstarań,nieudałomisięskojarzyć,
anowadziewczynawydawałamisięjakaśznajoma,
skądmógłbymjąpamiętać.
NatomiastPawełniemiałztymproblemu.Jaktylko
jązobaczył,padlisobiewramiona,bookazałosię,
żechodzilidojednejklasywpodstawówce.Chybasię
wówczasprzyjaźnili.Nieżebympodsłuchiwał,aleskoro
witalisięwmojejobecności,tosiłąrzeczyconiecosię
dowiedziałem.Wtymteżmomenciezorientowałemsię,
kimbyłaOliwia–wnuczkązałożycielkinaszejfundacji.
Niemiałemszanswcześniejjejpoznać,bomieszkała
zagranicą.
–Szefie,dzisiajszpitaldziecięcyczyoddział
onkologiczny?–Pawełusadowiłsięnaprzednimsiedzeniu
pasażera.–Cośwczorajmówiłeś,aleniepamiętam…
–Bomnieniesłuchasz–zauważyłem.
–Słucham.
–Słyszysz,aleniesłuchasz.Toróżnica.
Pawełmachnąłrękąizacząłzakładaćnatwarzbiałą
brodę.ZamłodybyłnaMikołaja,alenikogoinnegowtym
rokuniemieliśmywodwodzie.Musiałemskombinować
sztucznybrzuch,asamPawełmiałpilnowaćswojego
głosu,abybrzmiałdostojniej.Jegonaturalnytonbyłzbyt
wysoki,choćwciążniebyłemprzekonany,czytonie
efektpróbyprzypodobaniasięjegonowemupartnerowi.
Podobnotenlubił„dziewczęcych”chłopców,anietych
kipiącychtestosteronem.Pawełstarałsięwięc,jakmógł,
