Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
głupichfrancuskichwyrostków.Ciężkoichutrzymać,bozaledwiesię
ichniecopoduczyiprzyzwyczai,wymykająsiędofabryklub
wyjeżdżajądoStanówZjednoczonych.Mateuszpoczątkowomyślał
ojakimśchłopcuzAnglii.Alejaniechciałamsięnatozgodzić.„Być
może,iżtobardzoodpowiedninabytek,nieprzeczę–rzekłam–ale
niechcęznaćulicznikówLondynu.Dajmiprzynajmniejtutejsze
dziecko.Kogokolwiekweźmiemy,zawszetosprawabardzoniepewna.
Leczlżejmibędzienaduszy,spokojniejbędęspała,mającwdomu
dzieckorodemzKanady”–mówiłam.Iwreszciepostanowiliśmy
prosićpaniąSpencer,abygdypojedziepodziewczynkędlasiebie,
wybraładlanaschłopca.Właśniewzeszłymtygodniudowiedzieliśmy
się,żewyjeżdżawtejsprawie,inatychmiastprzezsłużącegoRoberta
Spenceraposłałamjejpozdrowieniezprośbą,abysięnamwystarała
oładnego,zdrowegodziesięcio-lubjedenastoletniegochłopczyka.
Uważamy,żetowieknajodpowiedniejszy–chłopiecjestdośćduży
dozałatwianiadrobnychsprawunków,adośćmłody,bymócnim
pokierowaćwedlenaszejmyśli.Znajdzieunasciepłyrodzinnykąt
iodpowiedniąopiekę.DziśwłaśnieotrzymaliśmyodpaniSpencer
depeszę–przyniósłjąlistonosz–żeprzyjeżdżapociągiemopół
doszóstejpopołudniu.DlategotoMateuszpojechałnastację.Pani
Spencerzostawitamchłopca,bosamajedziedalej,doBiałych
Piasków.
PaniMałgorzatachełpiłasiętym,żezawszebezogródek
wypowiadałaswezdanie.Postanowiłauczynićtoiobecnie,mimo
żenieodzyskałajeszczeswejzwykłejrównowagi.
–Wiesz,Marylo,muszęciwyznaćotwarcie,żewaszzamiar
towielkieszaleństwo,wielkieryzyko.Niewiecie,corobicie!
Wprowadzaciedowaszegodomujakieśobcedziecko,stworzenie,
októrymnicniewiecie,któregocharakterunajzupełniejnieznacie,nie
maciepojęcia,jacybylijegorodziceaniteżczymonobędzie
wprzyszłości.Właśniewzeszłymtygodniuczytałamwgazecie,
