Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
zaszafą,aci,którzyzostali,podawaliminawetróżneczęści
garderoby,cochwilaprzynaglali.
Gdywyprowadzilimnieprzeddom,osłupiałam–czekałjużrząd
trzydziestusześciu–policzyłamdokładnie–wozówzmilicjantami
wpełnymrynsztunku.Niektórzywyszlinapapierosa,widziałam,
żemająbroń,pałki.Ważyłamwtedy43kilo,mieszkałamtylko
zdziewięcioletnimsynkiem,niewytrzymałamwięcipytam:
–Czywszyscypomnie?Panowie,czemużtozawdzięczam?(…)
Jeszczeprzedwyjściempytałam,najakdługomniezabierają–nie
chciałamzostawićAndrzejkasamego.Zapewniali,żewrócęnajpóźniej
opiątejrano,akuratżebyprzyszykowaćśniadanie.Prosiłammimoto,
żebyzawieźligodomojejmamy–bałamsięprzedewszystkim
pożaru.Napaliłamnanocpodpłytą,atoprzecieżstary,drewniany
barakiłatwoonieszczęście.Przekonywalijednak,żeniemasensu
ciągaćdzieckaponocy,dająsłowo,żenadranemosobiścieodwiozą
mniedodomu,dotegoczasunicsięprzecieżniezdążystać.Zduszą
naramieniuzamknęłamwięcmieszkanienaklucz.
Żyrardów,12grudnia
MieszkaniecŁodzi
Dzwonek.Zapiętnaścieminutpółnoc.Patrzęprzezwizjer:
nieznajomymężczyzna.
–Ktotam?
–Poczta.
Chwilamilczenia.
–Telegram.
–Skąd?
Zadrzwiamikonsternacja.Wydajemisię,żemężczyzna
porozumiewasięzdrugąosobą.
–ZWrocławia.
Mętnahistoria.
–Topomyłka,weWrocławiuniemamnikogo.
–Chcepantentelegramczynie?
–Nie,dziękuję.
Natakąodpowiedźsłyszęostrygłos:
–Milicja,otwierać!
Łódź,12grudnia
KrystynaKuta
Naglepukanie.Patrzęnazegarek–zakwadranspółnoc.Amówiłam
