Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
tożsamościach,przekonaniachigrupachinteresu.Rzeczywistość
postkolonialnaniezawszemusikoncentrowaćsięnawalcebądź
kategorycznejopozycjiwobecbyłegokolonizatoraczycałkowitym
odrzucaniujegoszerokorozumianychwpływów(zwyborubądź
zkonieczności).Teoriekrytycznesąniezwyklekusząceistanowią
dobrenarzędzierewidowaniadotychczasowychhistorii,anawetcałych
systemówepistemologicznych,łatwojednakwciągająwpułapkę
nadmiernychuproszczeń.Wniekontrolowanysposóbzaczynająsłużyć
mimowolnejideologizacjirzeczywistości,aniejejopisowi.Niuanse,
subtelnościiskomplikowanycharakterrelacjiwynikających
zkolonializmustanowiądalecebardziejadekwatnyobraz,wktóry
zaangażowanajestcałagamaróżnychaktorówspołecznych,
czynnikówiprocesów.
Uważamzatem,żezewzględunaróżniceispecyfikękażdej
historiikolonialnej,trafniejjestmówićo„postkolonializmach”
iopisywaćjewodniesieniudokonkretnegoprzypadku.Jesttobowiem
najbardziejpraktycznepodejściedoterminu,którymożebyć
odniesionydolokalnychnarracjiiwarunkówżycia.Podobną
perspektywęprzyjąłRobertYoung,opisującwspółczesne„praktyki
postkolonializmu”.Skupiłsięnaaspektachwalkiznierównościami
(głównieekonomicznymi),wramachoddolnej„polityki
postkolonializmu,którajestzasadniczoludowaiafirmujewartość
zwykłychludziiichkultury”(2012:18).Postkolonializmzostaje
objaśnianynie„odgórnie”,ale„oddolnie”.Autorproponujedefiniować
zjawiskapostkolonializmuprzezobecnośćantykolonialnegodyskursu
iformoporuwobec(byłego)hegemonabądźjegowpływów.Dlatego
wartoprzyjrzećsię„oddolnemu”tahitańskiemupostkolonializmowi
przezpryzmatzasłyszanejwterenienarracjiodnoszącejsię
doprzemian,któremiałymiejscewwyspiarskiejhistorii.Chcę
podkreślić,żetahitańskipostkolonializmmazarównocharakter
dyskursywny–opartynardzennejkrytyceiredefinicjihistorii,jak
