Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
muzyka,którygrałbezkońca,zapomniawszyootoczeniu.Oczy
mubłyszczały,twarzyczkapałała,palcedrgały,podczasgdy
obejmowałczuleskrzypkiiprzemawiałdosercswymulubionym
językiem.
Serdecznypoklaskwynagrodziłgosowiciej,niżbytegodokazał
rzęsistydeszczgrosików,skoroumilkłirozejrzałsiędokoła,mówiąc
niejako:
„Starałemsięzagraćjaknajlepiej,żebywamsprawić
przyjemność”.
–Prześliczniegrasz!–zawołałTommy,któryuważałsięjuż
zajegoopiekuna.
–Będzieszpierwszymskrzypkiemwnaszejorkiestrze–dodał
Franzzuśmiechem.
PaniBhaerszepnęładomęża:
–Teddymarację,wtymdzieckujestcośniezwykłego.
ProfesorskinąłnatogłowąiklepiącNataprzyjaźnieporamieniu,
rzekł:
–Dobrzesięwywiązałeś,mójsynu.Terazpoprosimycię
oprzygrywkędośpiewu.
Byłatonajzaszczytniejsza,najszczęśliwszachwilawżyciu
biednegochłopca,gdyzaprowadzonogodofortepianu,nahonorowe
miejsce,poczymdziecigootoczyłyiniezwracającuwaginajego
nędznąodzież,patrzyłyzposzanowaniem,czekając,byzagrał.
Ponieważznalazłasięznanamupieśń,więcpokilkupróbach
zjednoczyłysięgłosy,askrzypce,fletifortepiantowarzyszyłytak
potężnemuchórowichłopców,żesięażtrząsłstarydach.Towszystko
takwzruszyłobiednegoNata,żegdyostatnianutaucichła,twarzyczka
zaczęłamudrgać,skrzypcewypadłyzrąk,iobróciwszysiędościany,
rozpłakałsięjakdziecko.
–Cocijest,mójdrogi?–zapytałapaniBhaer,którapodążając
