Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niechcęstąduciekać,proszępani.–INatwyciągnąłdoognia
swojebrudnedłoniezwestchnieniemzadowolenia.
–Todobrze.Terazzamierzamciędobrzeprzypiecprzytym
kominkuispróbujemysiępozbyćtegookropnegoubrania,któremasz
nasobie.Odjakdawnajenosisz,mójdrogi?–zapytałapaniBhaer,
szukającwkoszykukawałkaflaneli.
–Odkądzimanastała.Zaziębiłemsięijakośniemogęprzyjść
dosiebie.
–Nicdziwnego,kiedymieszkałwwilgotnejpiwnicyichodzi
włachmanach–rzekłapocichupaniJodomęża,któryprzyglądał
musięprzezpewienczasdoświadczonymokiemidostrzegł,
żemazapadłeskronie,rozgorączkowaneusta,ochrypłygłos
iuporczywykaszel.
–Robby,idźdodozorczynipolekarstwoodkaszluiplaster–rzekł
panBhaer,porozumiawszysięoczamizżoną.
Natpatrzyłzpewnymniepokojomnateprzygotowania,lecz
zapomniałostrachu,anawetparsknąłserdecznymśmiechem,gdypani
Bhaerszepnęłazkomicznąminą:
–Słyszysz,jaktenmójladaco,Teddy,udajekaszel?Bierze
gochętkanatensyrop,bojestzrobionyzmiodem.
Gdyprzyniesionolekarstwo,malectaksięzacząłkrztusić,
żeażmupoczerwieniałatwarzyczka;dostałwięcłyżeczkę,skorojuż
Natodważniezażyłswojąporcjęiobwiązanemiałgardłoflanelą.
Poniedługiejchwilirozległsiępotężnydzwonigłośnetupanie
wsienioznajmiłowieczerzę.NieśmiałyNatstruchlałnasamąmyśl,
żeznajdziesięwobectylunieznanychchłopców,alepaniBhaerwzięła
gozarękę,aRobrzekłzopiekuńcząminką:
–Niebójsię,jabędębliskociebie.
Dwunastuchłopców:sześciupokażdejstronie,stałozakrzesłami,
podskakujączniecierpliwości,byjużdanohasłodojedzenia;
