Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Niemamdziśnastrojuityle–mruknęła,boniebardzo
wiedziała,jakinaczejwyjaśnićswojepostępowanie.
–CzyżbytwójRomeowywinąłjakiśnumer?
–zachichotałaWiolka.
Raczejjawywinęłam–pomyślałaIza.
–Proszęociszę!–karcącygłosprofesorawybawił
jąodkoniecznościudzieleniakoleżanceodpowiedzi.
Przyjęłatozulgą,borozmowazaczynałazmierzać
wkłopotliwymkierunku.Szybkowbiławzrokwzeszyt
izaczęłaudawać,żenotuje.Wiolkazresztązrobiła
tosamo,bowykładowcasłynąłztego,żenaegzaminie
mocnodokręcałśrubętym,którzysprawialimuproblemy
podczaswykładów.
Kiedyzajęcianareszciesięskończyły,Izaodrazu
ruszyławkierunkuwyjścia.
–Hej,poczekaj!–koleżankadogoniłająprzyschodach.
–Mamyteraztrzykwadranseprzerwy.Możewpadniemy
nakawędonaszegoulubionegobistro?
–Chciałamsięprzespacerować–odpowiedziałazgodnie
zprawdą.
Wydawałojejsię,żejesiennesłońceiprzechadzka
pomogąjejjakośpoukładaćmyśli.
–Fajnypomysł,teżchętniesięprzejdę–podchwyciła
Wiolka.
Izaztrudempowstrzymaławestchnienie.Normalnie
lubiłatędziewczynę.Możeniebyłyprzyjaciółkami,ale
napewnodobrymikoleżankami.Trzymałysięrazem
odpierwszegorokuiwielegodzinspędziłynawspólnej
nauceipogaduchach.JednakoswoimzmartwieniuIzanie
zamierzałarozmawiaćzWiolką.Znaładobrzejej
charakter,wiedziała,żedziewczynamadośćswobodny
stosunekdożycia,związkówizobowiązań.Nietakiej
partnerkidorozmowyterazpotrzebowała.
Niechciałajednakurazićkoleżanki,więcpochwili
maszerowałyramięwramięwstronępobliskiegoskweru.
–Maszjakieśplanynasobotę?–Wiolkaspojrzała
