Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
rozumiała;niechciałarównieżprzyjąćpieniędzy,którejejofiarował
zaoprowadzeniegoporuinachzamkowych.
–Babkajestgłucha–szepnęładziewczyna.–Porozumiećsięumie
tylkozojcemizemną.
–Awięcdlaczegojąobudziłaś?–rzekłmłodyhrabia,spoglądając
naniązwyrzutem.–Powiadasz,żeojciecjutrobędzie?Dobrzewięc,
przyjdętujutro.Atymczasemdowidzenia,Filomeno!
Dziewczynamilczała.Wracającpociemnychiciasnychschodach,
hrabiasłyszałskrzekstaruchy,gniewniezwnuczkąrozprawiającej.
Odetchnąłswobodnie,gdyznalazłsięwreszcienapodwórzu
zalanympotokiempromienisłonecznych.Równieżituniezastał
pułkownika.Opuściłwięcpodwórzeiopodalzamku,bliskodróżki
wijącejsięwcieniudrzeworzechowych,położyłsięnamchu,
byodpocząćprzedwyruszeniemwdalsządrogę.
Popewnymczasieusłyszałzbliżającesiękrokiiniebawem
nadróżcepojawiłasięmłodakobietadźwigającanagrzbieciewielki
kosz.
–Dokąd?–zapytał.
–Roznoszęchlebzmiastapodworkachokolicznych.
–Ciężkatodrogawtakimskwarze…
–Ha,cóżrobić…
–Czyprzynosiszchlebrównieżidotegostaregozamku?
–Tak.
–Jaknazywająludzieteruiny?
–Planta.Właścicielajużodniepamiętnychczasówtuniebyło.
Mieszkatylkorządcazcórkąimatką…diablicatastarucha…szczerzy
dokażdegodwazęby,którejeszczetkwiąwdziąsłach…Rzadko
rządcęzastaćtumożna.
–Agdziesięwłóczycałymidniami?
–Jestzawołanymstrzelcem.Znaleźćgomożnanawszystkich
