Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
DNineczkachora–zmartwiłsię–jakjajejterazpo-
wiem,żemamomamy?”.
Naglezadrzwiamicośzaszurałoidałsięsłyszećzna-
jomygłos:–Ruszciedupy
.Chcęciepłegomleka.Itatara.
–Nie!–krzyknęłaNineczkaipodskoczyłanałóżku
niczymnatrampolinie.
–Zatemitygosłyszysz?–Mikuśucieszyłsię.
–Kogo?–Nineczkanerwowosięroześmiałaiznów
pomasowałaskronie.
–Jaktokogo?Naszegokota.
–Nicniesłyszę.Cościsięwydawało,kotku.
–Niemówdomniekotku–burknąłzdenerwowanyMikuś.
–Długojeszczebędzieciewylegiwaćtyłki?Chcęmle-
ka!–zamiauczałCzaruś.
–O,Boże!–Nineczkapodskoczyłajakbalon,zktóre-
gouchodzipowietrze,izachichotałahisterycznie.
–Awięcjednakgosłyszysz.
–Kogo?
–Naszegokota.
–Uspokójsię,kochanie.Niczegoniesłyszymy
.Tozłu-
dzenie.Przecieżkotniemożemówić.–Nineczkaznów
zachichotała.
–Owszem,możemówić–powiedziałMikuśiwkilku
zdaniachwyjaśnił,żekotjestmutantem.
Ledwieskończył,żonaznówpodskoczyłanałóżku
izdumionajęknęła:–PrzezCzarnobyl?Niewiarygodne.
Toniemożebyćprawda.
10
