Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
–Jakionjest?
–Jakijest?–Arturzamyśliłsięnachwilę.–Wiesz,jak
każdyproboszcz.Jestszefem,oczekujeszacunku,
wymagaodpracowników,znaczyodwikariuszy,chwali
siętym,coma,sprzedajemagnesyzfasadąkościoła,
bozcudembiskupzabronił,trzymaowieczkitwardąręką.
Dobryjest.Terazmożebyćzajęty,bowniedzielęunich
pierwszakomunia,alepoproszę,żebyznalazłdlaciebie
czas.DladziennikarzazKrakowanapewnowykroi
zgodzinkę.Nieprzepuścitakiejokazji.Reportaż
wkrakowskiejgazecie,promocjazadarmo,kolejne
autokaryzpielgrzymami…PuszczęciSMS-ka,jaksięjuż
dodzwonię.
–Dziękuję.
–Dobra,Grzesiu,zbieramsię,bozarazmuszębyć
wredakcji.
Wyszlirazem.PodrodzeGrzegorzuśmiechnąłsię
dokelnerki,któradlaodmianypoczęstowała
goprzeciągłymspojrzeniem.Blondynwkratęmiał
najwyraźniejjakiśszóstyzmysł,bowostatniejchwili
odwróciłsiękudrzwiomispojrzałnaGrzegorza.Dziwnie
spojrzał:jakbysięzdenerwował.Albowystraszył.
Brunetkazatonawetniepodniosłagłowyznadswojego
talerzyka.Cóż,szkoda,żenieodwrotnie.Tylkoczemu
ontakdziwniepopatrzył?
Wydajemisię,pomyślałGrzegorz,aleodruchowo
zapytałArtura:
–Naprawdęnieznasztamtegogościa?
–Kogo?Tego,cosiedziałzdziewczyną?
–Tak.
–Znam,aletaktylkozwidzenia.Czasemnaniego
wpadamnamieście.Ostatniochybawkinie.
Zapamiętałem,bomaśmiesznekoszule.Izawszejest
zjakąśładnądziewczyną.Niekoniecznieztąsamą.
–Tak?
