Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
CZERWONESŁOŃCE,ŻÓŁTA
RZEKA
Sty
czeń1839roku
Początkowoniesłyszałwołaniazasobą.Czerwonesłońceprażyło
mutwarz,gdypędziłprzezśrodekświata.
Czterdzieścimilodświtu,adoprzejechaniajeszczekilkaset.Itak
małoczasu–amożejużwcalegoniemiał?Któżtomógłwiedzieć?
Wkrótceolbrzymiakulawkolorzefuksjiskryjesięzahoryzontem,
zapadniemelancholijny,liliowyzmierzchitrzebabędzieodpocząć.
Potemoświcieznówruszywdrogę,gnanytąsamąmyślą:czyzdoła
dotrzećdoojca,któregotakkochał,iprzeprosićgo,zanimbędzie
zapóźno?Listodciotkiniepozostawiałżadnychwątpliwości:ojciec
byłumierający.
–PanieJiang!–dotarłodoniegowreszcie.–JiangShi-Rong!
Zaczekajcie!
Odwróciłgłowę.Nagościńcusamotnyjeździecpoganiałkonia.
OślepionysłonecznymblaskiemJiangdopieropochwilirozpoznał
wmężczyźnieWonga,sługępanaWena.Ocomogłomuchodzić?
Ściągnąłcugle.
Wong–niski,tęgi,łysyczłowieczekpochodzącyzpołudnia
–prowadziłgospodarstwouczonegostarca,którydarzył
gobezgranicznymzaufaniem.GdytylkoJiangtamzawitał,Wong
odrazuwziąłgopodswojeskrzydła.Terazbyłcałyzlanypotem.
Musiałgnaćniczymcesarskiposłaniec,żebymniedogonić–pomyślał
młodzieniec.
–CośzłegozpanemWenem?–spytałzaniepokojony.
–Nie,nie.Prosijednak,abyścienatychmiastwracalidoPekinu.
–Teraz?–NatwarzyJiangaodmalowałasiękonsternacja.–Ale
mójojciecumiera.Muszędoniegojechać.
–SłyszeliścieoszlachetnympanuLinie?
–Naturalnie.–CałyPekinmówiłonieznanymwcześniejnikomu
skromnymurzędniku,któryzrobiłtakdużewrażenienacesarzu,żeten
