Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Aniołwstrząsnąłgłowąnaznakprzeczenia.
–Kłamiesz!...–zawołałastarapanna,którejzłość
wzmagałasięwmiarętego,jaksięupewniała,
żepołożenienaprawdęjestgroźne.–Kłamiesz!...
WniedzielęznowuwidzianocięwaleizBillotówną.
WłaściwiepannaAnielakłamaławtejchwili,ale
dewotkiprzekonanesą,żemogąkłamaćztejracji,iż:
„wolnojestuprawiaćfałsz,gdymaposłużyćdowykrycia
prawdy”.
–Niewidzianomniewalei–odpowiedziałAnioł–
nieprawda,niewidzianomnietam,bospacerowaliśmy
wokolicyoranżerii.
–A!...nieszczęsny!...awidzisz,żebyłeśznią!...
–Ależmojaciotko–rzekł,czerwieniącsię,Anioł–nie
opannęBillottuchodzi.
–Nazywajjąsobiepanną,rozpustniku,nazywaj.
Zawiadomięzarazotymspowiednikatejbezwstydnej
dziewczyny.
–Ależmojaciotko,przysięgamci,żepannaBillotnie
jestbezwstydnądziewczyną.
–A!...broniszjej,gdysampotrzebujeszobrony.
Dobrze,dobrze,rozumieciesięzatem.Corazlepiejidzie...
Doczegotodochodzi,mójBoże!...szesnastoletniedzieci!
–Mojaciotko,wcaleniejestemwżadnym
porozumieniuzKatarzyną,zawszemnieonawypędza!...
–Awidzisz,żesięzdradzasz,nazywaszjąpoprostu
Katarzyną.Rozumiem...wypędzacięhipokrytka...wtedy
jaknaniąpatrzą.
–Masztobie–powiedziałPitou,jakbynaraz
objaśniony–toprawda,nigdyotymniepomyślałem.
–Awidzisz!...–rzekłastarapanna,korzystając
znaiwnegowykrzyknikasiostrzeńca,abygoprzekonać,
