Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
dopókisięniebyłonaretoryce,ajadoniejnigdydojść
niemogłem.
–Żartujsobie,żartuj.Jawcalenieotejfilozofiimówię.
Mówięotychmędrkachnieszczęsnych,ofilozofiipana
Moneta,ofilozofiipanaJanaJakuba,ofilozofiipana
Diderota,którynapisał
Zakonnice
.
PannaAnielaprzeżegnałasiętrzykrotnie.
–
Zakonnice
–zapytałPitou–cotojestmojaciotko?...
–Czytałeśtonieszczęsny?...
–Nie,przysięgamcimojaciotko.
–Dlaczegowięcniechceszkościoła?...
–Jaktoniechcę,mojaciotko,myliszsię,właściwie
tokościółmnieniechciał.
–Ależtowążdoprawdyztegodziecka.Zbijawszystko,
cojamówię.
–Nicniezbijam,mojaciotko,tylkociodpowiadam.
–Zgubiony,zgubiony!...–zawołałapannaAniela,
padającnafotelzoznakamiwielkiegoprzygnębienia.
To:zgubiony!...nieznaczyłonicinnegojak:jajestem
zgubiona.
Niebezpieczeństwobyłowielkie.CiotkaAnielapowzięła
więcnatychmiastpostanowienie:zerwałasięjakgdyby
podniesionaprzezsprężynęipobiegładoojcaFortiera,
abygopoprosićowyjaśnienie,anadewszystko,aby
goprzebłagać.
Pitouprzeprowadziłjąwzrokiemażdoprogu,
następnie,kiedyjużznikła,wyjrzałzaniąizobaczył,
żezniebywałąchyżościąpodążaławstronęSoissons.Nie
wątpiłwzamiarypannyAnieli,byłprzekonany,
żeudawałasiędonauczyciela.
Miałwięcprzynajmniejkwadranszapewnionego
