Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Oderwałasięodściany.Podeszładołóżkaiusiadłanaprzeciwko,
tużobokkartonu,takżeterazdzieliłoichzaledwiepółtorametra.
–Uważam,żeprzykładaszdotegowszystkiegowiększąwagę,niż
powinieneś.
–Wybacz,alemyślę,żesięmylisz.
–ZnamRoberta.
–Jateż.Dłużejodciebie.
–Skrzywdziłcię,aletonieprzezKamilę–powiedziała.
–Adlaczego?
–Chciałpomóc.
Lekkopoczerwieniał,jakbycośsięwnimgotowało.
–Pierdolisz!–wyrzuciłzsiebie.
Naglezrobiłosięjejgłupio,żebroniłaRoberta.Anitoniebyłajej
sprawa,anionniezasługiwałnajejobronę.Anapewnonieteraz.
Przymknęłapowiekiizobaczyłajegopełnązadowoleniazsiebietwarz,
kiedyzacząłcoś,conazwał„poważnąrozmową”.Wyglądałnalekko
przestraszonego,alechybanaprawdęspodziewałsię,żeonadoceni
jegoszczerość.
–Czasamizastanawiamsię,czyniezrobiłtego,ponieważmacoś
nasumieniu–odezwałsięArek.
–Słucham?
–Pamiętam,jakpatrzyłnaAdę,kiedykąpałasięwjeziorze.Matka
kupiłajejkostiumdwuczęściowy,nieja–dodał,jakbymusiałsię
ztegotłumaczyć.–Onsiedziałniedaleko.Ipatrzyłnaniątak,jakby...
–Tonietak–odpowiedziałaizarazsięzarumieniła.Znowubroniła
Roberta.–Przepraszam...
Siedzielinaprzeciwkosiebieprzezkilkadługichminut,nie
wymieniającanijednegosłowa,ledwonasiebiepatrząc.Wreszcie
Arekwstał.Podniósłswojątorbę.
–Tochybajednakniejestdobrypomysł–powiedział.–Poszukam
