Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
rozpowszechniaćmit,żeKoreaPółnocna
to„socjalistycznyraj”.SamomiastoWonsannie
prezentowałosięszczególnieurokliwie.Zostałoprawie
zupełniezniszczonewwynikuamerykańskich
bombardowańwczasiewojnykoreańskiej,apóźniej
odbudowanewstylusocrealistycznym.Wielkieczerwone
napisyumieszczonenaszczytachszarychbetonowych
budowligłosiły:„NiechżyjeWielkiWódz,towarzyszKim
IrSen”,billboardyreklamowałyzaśustrójtotalitarny
ludności,któraniemiałainnegowyboruniżgokupować.
Głównąatrakcjęzawszestanowiłanieskazitelniebiała
plażaSongdowon.Wlatach80.,kiedyKimDzong
Unzaczynałsiętambawić,Wonsanbyłopopularnym
miejscemkomunistycznychzlotów.Naobózskautowski
zorganizowanyw1985rokuzjechałysiędzieciaki
zeZwiązkuRadzieckiegoiNRD,apaństwowemedia
zarazzaczęłypublikowaćzdjęciarozradowanych
maluchówprzybywającychtłumniezcałegoświata,aby
spędzaćwakacjenakoreańskimwybrzeżu[1].
Obrazektenbył,rzeczjasna,dalekiodrzeczywistości–
nawetwtedy,gdyZSRRjeszczeistniałoimogłowspierać
swegosatelitę.KiedyLeeUHong,japońskiinżynier
rolnictwaokoreańskichkorzeniach,w1983rokuprzybył
doWonsan,abywykładaćnatamtejszymuniwersytecie
rolniczym,pozwolonomuobserwowaćzajęcia,podczas
którychgrupadziewczątuczyłasięosłynnymdrzewie
zwanymsosnązłotą.Leesądził,żesątouczennice
gimnazjumnajakiegośrodzajuwizycieorientacyjnej.
Okazałysięjednakpełnoletnimistudentkami–poprostu
zpowoduniedożywieniawydawałysiędużomłodsze[2].
Następnegorokujapońskiinżynierwybrałsięnaplażę,
abyposzukaćrdzawychróż,zktórychsłynieregion.Nie
znalazłanijednej.Pewienmiejscowywytłumaczyłmu,
żepółnocnokoreańskiedziecisątakgłodne,iżzbierają
kwiaty,abywyjadaćichnasiona.
Leenigdzienieuświadczyłzaawansowanychtechnik
rolniczychanizmechanizowanychgospodarstw,októrych
bezustanniepiali
