Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
coucieszyłomniebardziej–widokKenaczymojejkurtki.
Podającmibłyszczącąbrązowąkurtkęlotniczą,Ken
powiedział:
–Trochępłaczliwa,niesądzisz?
Wybuchłamśmiechem,przykrywającsiępilotkąjak
kocem.
–Płaczliwajakcholera!–Zarechotałam.
ZrobiłamKenowimiejscenaniewielkiejkanapie,ale
onwycofałsięnadrugąstronębalkonu,jakzawsze.
Nigdyzablisko.
–Notojakijesttwójulubionyzespół?–spytałam,
zaciągającsiępapierosem,takjakbyniegroziłamiutrata
palcówprzezodmrożenie.
–Sublime–odpowiedziałKenbezzastanowienia.
Prychnęłam.
–Sublime?Jajasobierobisz.
–CojestnietakzSublime?
Mówiserio?
–Nic!–Spuściłamztonu.–Sąświetni.
–Wtakimrazieocochodzi?–Kenpodniósłbrew
ioparłsięobalustradębalkonu;cieszyłsię,patrząc,jak
sięwiję.
Ajazprzyjemnościąpatrzyłam,jakmisięprzygląda.
–Hm,nowiesz,oniśpiewajątylkoopiciugorzały
ipaleniutrawy.
–Iodziecięcejprostytucji–dodałKenśmiertelnie
poważnymtonem.
–Ach,tak.–Zachichotałam.–Jakmogłamzapomnieć
o
WrongWay
?
–Niewiem.Wzasadzietonajlepszapiosenkawszech
