Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Sprzątającapopatrywałananiegozukosaizdawałasięcorazbardziej
zaniepokojonajegoobecnością–zachowywałsięjakturysta
zwiedzającyzabytek,postaćterazniespotykana.
Rafałzorientowałsię,żezwracanasiebieuwagę,isięgnął
poksiążeczkędonabożeństwa,jednązwieluleżącychnapulpitach
ławek.Zacząłjąprzeglądaćzroztargnieniem,arównocześnieniemógł
siępowstrzymaćodobserwowaniakobiety.Naglezrozumiał:
toprzecieżŻydówka!Włosówschowanychpodczepkiemniebyło
widać,alecharakterystycznaliniaciężkichpowiek,ciemnaoprawa
czarnychoczuitoczujnezalęknionespojrzenie.Jakbyprzeczytała
wjegomyślach–szybkozebrałaswojeprzybory,ścierkęimiskę
zwodą,izniknęławzakrystii.Chwilępóźniejwyszedłstamtądksiądz,
dośćmłodyipostawnyczłowiek.Gdybyniesutanna,wyglądałby
naatletęlubwojskowego.Podszedłdoławkiizapytałpółgłosem:
–Chciałbypansięwyspowiadać?
Rafałazaskoczyłotopytanie,potrząsnąłgłowąprzeczącoiodparł:
–Nie,nie.Dziękuję!
–Amożepotrzebujepanpomocy?Pociechy?–Zakonnikprzyglądał
musięuważnie.
–Nie,doprawdy...–Rafałsięuśmiechnął.–Toznaczy...Wszyscy
dziśpotrzebujemypociechy.
Ksiądzspojrzałmuwoczy.
–Tak,musimysięwzajemniepocieszać.Kościółjestotwarty
doósmej,agdybychciałpanzostaćdłużej,możepanwyjśćprzez
zakrystię,aleprzedgodzinąpolicyjną,którajestterazoddziesiątej.
–Serdeczniedziękuję.
–Proszęsięmodlić...–Ksiądzskinąłgłowąiruszyłdozakrystii.
Pochwiliwyszłastamtądsprzątająca,wyraźnieuspokojona.Przelotnie
spojrzałanaRafałaizajęłasięczyszczeniemwielkichświeczników
naołtarzugłównym.
Rafałnieprzyglądałsięjużjejkrzątaninie,wypatrzyłwinnejławce
większąksiążkęwczarnejoprawieipostanowiłjąobejrzeć.
