Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
I
Bliscykrewnipotrafiążyćzdalaodsiebie–adept
historiimożewogóleniestykaćsiępoważnie
zarcheologią.Takprzynajmniejbyłowmoimwypadku.
Upłynęłobitychsiedemnaścielatodchwilizakończenia
studiów,zanimzuwagąspojrzałemnawykopaliska.
Stałosiętocałkiemniespodziewanie,przypadkiem.
Wpaździerniku1949rokuwybierałemsięwmałą
podróżreportażową.Chciałemnapisaćkilkaartykułów
odziejachkulturypolskiej(wrezultaciepowstałytrzy:
GdzieśnaŚląsku,Prógtysiąclecia
i
Purpurafilozofów,
dotyczącyLidzbarkaWarmińskiego).Określonegoplanu
wędrówkiniemiałem.Wiedziałemtylko,żezacznę
odbarokowegokościoławKrzeszowienaDolnymŚląsku.
Pracowałemwtedywredakcji„Tygodnika
Powszechnego”.Częstymgościembywałtam
benedyktynzTyńca,ojciecJanWieruszKowalski,
człowiekgłębokokulturalnyiwyposażonyprzeznaturę
wniezwykłyurokosobisty.
–Słuchaj,odwiedźGniezno–powiedział
minawyjezdnym.–Obejrzyjsobiewykopaliska.Artykuł
w„Tygodniku”możeimpomóc,tymludziom.
Upłynęłodziesięćlatibezniczyjejurazywolnomówić
osprawach–mamnadzieję–jużzwietrzałych.
WGnieźniekopałosięwtedynaGórzeLecha,wpobliżu
katedry.Okolicznośćtapowodowałazatargi,wktórych
archeologowieniebylistronąatakującą.Niewiem,czy
imrzeczywiściedopomógłmój
Prógtysiąclecia,
ogłoszonywkrótcew„Tygodniku”.Wkażdymrazie
reportażtenmiałdużeznaczeniedlajegoautora.
WGnieźniestanąłemwcześnie,omglistymporanku.
ZagęstymparkanemnaGórzeLechazastałemparu
robotnikówizastępczyniękierownika,paniąGabrielę
