Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
unaszaledwietydzień.
Wychodzącwczorajzsupermarketunaroguswojejulicy,kątemoka
spostrzegłamżebraka,któryregularniezajmujemiejsceprzedsklepem:
drobnegobiałegomężczyznęzwieczniewyciągniętąrękąitwarzą
pełnąpopękanychnaczynek.
–Niemamcojeść–zawodziłjakzwykle–dajciebiednemu
cołaska,jestemgłodny,muszęcośzjeść.
Minęłamgo,achwilępóźniejzaplecamiusłyszałam,jakktoś
mówi:
–Masz,chłopie.Chceszcośdojedzenia?Tomasz.
Obróciłamsię.Niskiczarnymężczyznaozimnymspojrzeniustał
nawprostżebrakaiwyciągałdoniegorękę,wktórejtrzymałkawałek
pizzy.
–Ejno,stary–odparłżebrak.–Wiesz,ocomi…
–Mówiłeś,żechceszcośdojedzenia–wszedłmuwsłowotamten.
Głosmiałterazrównielodowatyjakspojrzenie.–Notomasz.
Kupiłemci.Zjedz!
Żebrakwyraźniesięwzdrygnął.Wtedyprzechodzieńodwróciłsię
odniegoipełnymoburzeniaruchemcisnąłpizzędokosza.
Wróciłamdoswojejkamienicyiniemogącsiępowstrzymać,
opowiedziałamowszystkimportierowiJosemu,bokomuśmusiałam.
Josezrobiłwielkieoczy,anakoniecodrzekł:
–O,proszępani,jatoznam.Ojciecdałmikiedyśpołbie
zatosamo.
Teraztojazrobiłamwielkieoczy.
–Poszliśmynameczijakiśwłóczęgapoprosiłmnieocoś
dojedzenia.Notokupiłemhotdogaimudałem.Aojciecjakmnienie
trzaśnie!Powiedział:„Jakcośrobisz,róbtoporządnie.Kupujesz
człowiekowihotdoga?Tokupmuteżoranżadę!”.
W1938roku,nakilkamiesięcyprzedśmiercią,ThomasWolfenapisał
doMaxwellaPerkinsa:„Cokolwieksięstanie,miałemto»przeczucie«
