Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
InnymrazemwybrałamsięzbratanicądoFlorencji.
–Jakbyło?–spytał.
–Miastoprześliczne–odparłam.–Mojabratanicajestwspaniała.
Wiesz,niejestłatwoprzebywaćzkimśdwadzieściaczterygodziny
nadobęprzezosiemdni,aledobrzenamsięrazempodróżowało,
chodziłyśmynadługiespacerywzdłużArno,tarzekajestpiękna.
–Smutne–rzekłnatoLeonard–żeprzykrzyłocisięzbratanicą.
Jeszczeinnymrazempojechałamwweekendnadmorze.
Pierwszegodniapadało,drugiegoświeciłosłońce.Leonardznów
chciałwiedzieć,jakbyło.
–Odpoczęłam.
–Czylideszczcinieprzeszkadzał.
Staramsiępamiętać,jaknierazbrzmimójwłasnygłos.Wiecznie
zabarwionyoceną,niezawodnierejestrującykażdymankament,brak,
niedomiar.Głos,którytakczęstowywołujeuLeonardadrgnienie
powiek,zaciśnięcieust.
Nakoniecwspólnegowieczorujednoznaspodwpływemimpulsu
zawszeproponujespotkaniewtygodniu,aleprawiesięniezdarza,
bytenimpulsmiałjakiśdalszyciąg.Rzeczjasna,mówimytocałkiem
szczerze–wchwilipożegnanianaprawdęmyślimyjedynieotym,jak
dobrzebyłobyznówsięzobaczyć–leczkiedyjadęwindądoswojego
mieszkania,zaczynamczućnaskórzefizyczneskutkiwieczoru
wypełnionegoironiąinegatywnymisądami.Teranyniesięgajągłębiej
niżnaskórek–sąjaktysiącdrobnychukłućnarękach,szyi,piersi–ale
gdzieśwemnie,wmiejscu,któregoniepotrafięnawetnazwać,
wzbierajużniechęćprzedszybkąpowtórką.
Mijadzień.Ponimnastępny.MuszęzadzwonićdoLeonarda,
powtarzamsobie,aleraz,drugi,trzeciręka,którązamierzałamsięgnąć
potelefon,odmawiaposłuszeństwa.Ontakżeniedzwoniipewnie
czujetosamo.Nieprzekutywdziałanieimpulsodkładasięwbrak
zdecydowania.Brakzdecydowaniazastygawznużenie.Dopierogdy
cyklsprzecznychuczuć,niezdecydowaniaiparaliżuwolidobiegnie
końca,tęsknotazakolejnymspotkaniemnabierzezpowrotemostrości,
arękawyciągniętapotelefonniezatrzymasięwpółdrogi.Leonard
ijauważamysięzabliskichprzyjaciół,ponieważcałytencykltrwa
