Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
1.
Początekpaździernika1941roku.Rozpocząłsiętrzecirokniemieckiej
okupacjiWarszawy.Zsolidnejbramyjednejzkamienicprzy
Marszałkowskiejwyszedłzaaferowanymężczyznaznaręczem
skoroszytówitekturowychteczek.Pośpiesznymkrokiemskierowałsię
doczekającejnaniegorikszy.Jakiśwyrostek,któryścigałruszający
zpobliskiegoprzystankutramwaj,potrąciłgo,mężczyznazachwiałsię,
piramidaskoroszytówrunęłanachodnik.Chłopakowiudałosię
wskoczyćdotramwaju.Nawetniezauważył,cosięstało.Mężczyzna
przykucnąłizacząłzbieraćpapiery.Przechodzącyobokelegancki
oficerSSpochyliłsię,abymupomóc.Mężczyznaspojrzałnaniego
zdumiony.
–Aberdoch...[1]
–O?!SindSieDeutscher?[2]
–Nein.IchbinPole.JestemPolakiem.
–Ztakdobrymniemieckim?
–Cóż,zdarzasię...Aledziękuję,damsobieradę...
Rikszarz,młodybystrychłopak,podskoczyłizacząłsprawnie
zbieraćskoroszyty.OficerSSsięuśmiechnął.
–Niedziwięsięreakcjipana,teżbyłbymzaskoczony,cowięcej:
jestemzaskoczonyswoimodruchem.Okazujesię,żeodruchysąnie
doopanowania!
–Słusznie.Wszelkieodruchy:dobreizłe.
–Tokwestiawychowania.Icharakteru.Mójdziadekodruchowo
zawszezwracałsiędosłużbybardzouprzejmieichybarównież
odruchowodomojejbabkizawszezpoirytowaniem.
–Panjednakotrzymałstarannewychowanieikierowałsię
odruchemwpojonymwdzieciństwie,chociażzapewnewbrew
regulaminowi...–odpowiedziałmężczyznauprzejmie,alezlekką
nutkąironii.
Oficerroześmiałsię.
