Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
bohateremniniejszejpowieści.
–OmójdobrypanieFortier!...omójnauczycielu
kochany!...–wołałzrozpaczonyuczeń.
–Co?...Jajestemnauczycielemtwoim?...–ryknął
oburzonyojciecFortier.–Nie,nie,osiołku!...dziękiBogu,
niejestemjużnauczycielemtwoim,niejesteśjuż
uczniemmoim.Wypieramsię,jakobymznałcię
kiedykolwiek,zabraniamcimówićdomnie,zabraniam
cikłaniaćmisię.
Vaderetro!...vade!
[4]
...
–Panie–błagałnieszczęśliwyPitou,mający,jaksię
zdawało,ważnepowodykutemu,abysięnieporóżnić
zeswoimnauczycielem–proszę,nieodmawiajmiopieki
swojejzpowodujednegonieudolnegoćwiczenia.
–Co!–wykrzyknąłojciecFortier,wścieklezirytowany
tąostatniąprośbą–filozofujesz,anieumieszzrobić
zadania,domagaszsięmojejopieki,gdyniepotrafisz
odróżnićprzypadkupierwszegoodczwartego?...
–OjczeFortier–odpowiedziałnatouczeń–byłeśtak
zawszełaskawydlamnie,nieopuszczajmnieiteraz;
jeżeliszepnieszjednosłówkobiskupowi,który
egzaminuje...
–Jakto?...Więcchcesznieszczęśliwy,abymkłamstwo
zadawałmemuwłasnemusumieniu?
–Gdychodziodobryuczynek,panieFortier,topanu
toPanBógprzebaczy...
–Nigdyanigdy!...
–Zresztąktotowie?...możeegzaminatorzyniebędą
surowsidlamnieniżdlaSebastianaGilberta,megobrata
mlecznego,którywzeszłymrokustarałsięostypendium
paryskie.
–Atoidiotycznedoprawdy!...–powiedziałojciec
Fortier,wychodzącnadziedzinieczdyscyplinąwręku
