Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rozdział1
Określeniezespołunadpobudliwościpsychoruchowej1
Donajwiększychoryginałównależymłodzieniecrozmiłowanywliteraturzepięknej,którysamukładawiersze,nazwiskiem
LaFontaine.Jegoojciec,referendarzwódilasówwChateau-Thierry,bawiącwstolicy,gdziemiałakuratproces,poleciłkiedyś
temudziwakowi:„Słuchaj,takątosprawętrzebajaknajszybciejzałatwić,pośpieszsię!”.LaFontainewychodziizmiejsca
zapomina,oczymbyłamowa.Spotykaprzyjaciół,cipytają,czyniemapilnychzajęć.„Nie”–oświadczyłimspokojnieiwybrałsię
nakomedię.Innymrazem,jadącdoParyża,przytroczyłdosiodławórwypchanyważnymidokumentami.Wórprzymocowałkiepsko
ipodrodzezgubiłzawiniątko.Kurierwyruszyłpóźniej,podniósłwóri,spotkawszyLaFontaine’a,pyta,czynicmunieprzepadło.
Młodzieniecrozglądasiędookoła:„Nie–powiada–chybanicniezgubiłem”.„Awórjakiśznalazłem”–mówikurier.„Tomój
wór”–wykrzyknąłLaFontaine.„Odtychdokumentówzależycałymójmajątek”.Zaniósłgo,mocnościskając,domieszkania.
(G.TallemantdesRéaux,Historyjki)
Wartozacząćodzastanowieniasięnadtym,kiedytaknaprawdęmamydoczynieniazrozpoznaniem
zespołunadpobudliwościpsychoruchowej.Obecnieonadpobudliwościpiszesięznaczniewięcejniż
jeszczekilkalattemu,codoprowadziłodoswegorodzajumodynanią,podobniejakswegoczasubyło
wwypadkudysleksji(nietakdawnowjednymzmiast90%maturzystówmiałozaświadczenie,
żepopełnianeprzeznichbłędyortograficznetowynikniezależnegoodnichproblemurozwojowego,
czylidysleksji).Zasprawątakiej„mody”pojawiłasiętendencjadomyśleniaokażdymniespokojnym,
sprawiającymtrudnościwychowawczedziecku(lubtakim,któregozachowanianiejesteśmywstanie
zrozumieć)jakoodzieckunadpobudliwym.
Wartowięczdefiniować„nadpobudliwość”iokreślić,jakrozumiemyjąpotocznie.Słowotooznacza
nadmiernąpobudliwość,któramożedotyczyćwielurzeczy.Dolekarzazgłaszająsięrodzicedzieci
zróżnorodnymiproblemami,któreogólnienazywająnadpobudliwością.Itak:przychodząmatki
mówiące,żeichdzieckojestnadpobudliwe,bołatwosiędenerwujeipłaczealbojestnadmiernie
wrażliweibojaźliwe.Inneokreślajątakdziecibardzoagresywne,przeciwstawiającesiękażdemu
poleceniurodzicalubnauczyciela,mającestalekonfliktyzkolegami.Jako„nadpobudliwi”zostanąteż
określeni:czteroletnimalec,zktórymtrudnosięporozumiećiktóryniepotrafijeszczedłużejsię
samodzielniebawić,aleiinnyżywyprzedszkolak,którywłazinameble,wiercisię,niezbytdobrze
rysujeiniepotrafisamsobiezawiązaćbucików.Mówiąconadpobudliwychdzieciachwszkole,
nauczycielemogąmiećprzedoczamigrupkęupartychurwisów,którzyniesłuchająpoleceń,sązuchwali
iwybuchowidotegostopnia,żegryząikopiąlubwulgarnieobrażająinneosoby.
Oczywiściewszystkietedziecimogącierpiećnazespółnadpobudliwościpsychoruchowej,jednaknie
możnategoustalićnapodstawiepodanychwyżejobjawów.Zarównonadmiernieemocjonalnereakcje,
upór,jakiagresjaczęstosąobecneudziecinadpobudliwych.Niesątojednakanipodstawowe,stałe,ani
najważniejszeobjawytegozaburzenia.Totrochętak,jakzrudymiwłosamiipiegami.Osobyrudowłose
częstomająpiegi,niemożnajednakwyłącznienapodstawiepiegówmówić,żektośjestrudy.
Wrozumieniumedycznymmówimyozespolenadpobudliwościpsychoruchowejmającym
charakterystyczneobjawyiprzebiegorazwymagającymodpowiedniegopostępowaniabądźteżleczenia.
Wartopamiętać,żeistniejewieleproblemówzdrowotnychipsychologicznychpowodujących,żedzieci
sąniespokojne,słabosiękoncentrują,niesłuchająotoczenia(np.nadczynnośćtarczycy,alergie,lęk,
depresja,zespółdzieckamaltretowanegoitp.),możemywięcmówićoobjawachzespołu
nadpobudliwościpsychoruchowejudziecizinnymischorzeniamilubproblemami.
Termin„zespółnadpobudliwościpsychoruchowej”niejestsynonimem:
–niespokojnegodziecka,
–żywegotemperamentu,
–zaburzeńzachowania,
–agresji,
–celowegołamanianorm.
ByrozpoznaćADHD,koniecznejeststwierdzenieobjawów:
–zaburzeńkoncentracjiuwagi,
–nadruchliwości,
–nadmiernejimpulsywności.
