Treść książki
Przejdź do opcji czytnikaPrzejdź do nawigacjiPrzejdź do informacjiPrzejdź do stopki
Rozdział2
Najpierwto,conajważniejsze
Nataliebyłabladajakściana.Pojejpoliczkachpłynęły
łzyikapałynabluzkę,ajejciałemwstrząsałszloch.
Dziesięćdnitemunastoletnisynkobietyzostał
śmiertelniepotrąconyprzezkierowcę,któryzbiegł
zmiejscazdarzenia.Policjinieudałosięjeszcze
znaleźćsprawcy.„Mojesercerozpadłosięnamilion
kawałków”–powiedziałaNatalie,kiedyudałosięjej
wydusićzsiebiekilkasłów.„Comamrobić?Comam
robić?”–pytałanieustannie.„Niewiem,corobić”
–dopowiedziała.
Koncentracjanatym,nadczym
mamykontrolę
Kiedystratalubtraumapowodujewyrwęwnaszym
wszechświecie,większośćznasdoznaje
zniechęcającegopoczuciabezsilności,gdystarasię
pogodzićzestrasznymizdarzeniami,nadktórymi
maniewielkąkontrolęlubwręczniemajejwcale.
Wtymrozdzialeomawiamkilkapodstawowych
praktycznychwskazówekcodoradzeniasobie
zbezpośredniminastępstwamibolesnegozderzenia
zrzeczywistością.
Przedewszystkimważnejestuznanie,żestrachilęk
sąnieuniknionymielementamiżycia–sątonormalne,
naturalnereakcjenazakłócająceżyciesytuacje,które
niosązesobąpoczuciezagrożeniainiepewność.Łatwo
przychodzinammartwieniesięorozmaiterzeczy,które
znajdująsiępozanasząkontrolą:oto,coprzyniesie
przyszłość,jaktomożewpłynąćnanaslubnanaszych
bliskich,cosięstaniepotem,itakdalej.Nietrudnoteż
namzatracićsięwrozpamiętywaniuprzeszłości:
